Wanda Szczepańska-Rossowiecka
SZCZEPAŃSKA Wanda Gabriela, l°v. Rossowiecka, 2° v. Domańska (10 III 1895 Warszawa - 5 XI 1970 Warszawa), aktorka. Była córką Józefa Sz. i Klementyny z Wardeckich, żoną najpierw Witolda Rossowieckiego (ślub 15 VIII 1914), potem Edwarda Domańskiego (zob. t. 1). Uczęszczała do szkoły średniej w Warszawie, a w 1911-13 do Szkoły Aplikacyjnej. Po jej ukończeniu debiutowała, wg własnej relacji, w 1913 w T. Polskim w Warszawie (wiadomości tej nie udało się potwierdzić). W sez. 1913/14 występowała w T. Komedii w Płocku. W nast. latach grała w zespołach objazdowych na terenie Rosji, m.in. w październiku 1914 w Petersburgu. W ostatnim okresie I wojny świat. była pielęgniarką na froncie północnym. Po zakończeniu wojny wróciła do Polski. W 1919-21 występowała w T. Praskim w Warszawie, 1921-23 w T. im. Bogusławskiego, 1924-26 w Łodzi w T. Popularnym, 1926 podobno w Lublinie. W 1927-29 należała do zespołu Placówka Żywego Słowa, występując pocz. w objazdach, później w Warszawie. W 1929-31 grała w warsz. T. Jaskółka. Potem pracowała w różnych zespołach, m.in. w Gdyni w T. Polskim (1932), w Warszawie w T. im. Żeromskiego (1933), T. Kameralnym (1934) i T. Ateneum (sez. 1934/35); podobno uczestniczyła też w objazdach zespołu Reduty. W 1936-38 występowała w T. Miejskim w Kaliszu, w sez. 1938/39 w T. Miejskim w Wilnie, gdzie po wybuchu wojny grała w Polskim T. Dramatycznym do 1941. Po wkroczeniu Niemców do Wilna, przedostała się do Warszawy. Nie brała udziału w żadnych przedstawieniach, pracowała w kuchni koleżeńskiej ZASP-u. Po powstaniu warsz. znalazła się w Krakowie i tam w 1945 zgłosiła się do pracy w Starym T., ale chyba nie podjęła występów. Od sez. 1945/46 należała do zespołu Miejskich T. Dramatycznych w Warszawie, a po ich likwidacji w 1949, do zespołu T. Powszechnego, w którym pozostała do przejścia na emeryturę 1 IV 1964, ale występowała rzadko. W ostatnim okresie życia mieszkała w Schronisku Artystów Weteranów Scen Pol. w Skolimowie. W pocz. swej pracy artyst. grała m.in.: Goplanę ("Balladyna"), Imaginację ("Kordian"), potem Dyndalską ("Damy i huzary"), Podkomorzynę ("Powrót posła"), Martę ("Głupi Jakub"), a po II wojnie świat.: Czepcową ("Wesele"), Milewską ("Żabusia"), Matkę ("Dom przy drodze"), Majstrową ("Milionerka"), Rajeczkę ("Złota kareta"). W ostatnich latach występów recenzenci podkreślali naturalność jej gry (K. Eberhardt) i "duże poczucie humoru" (K. Beylin). Bibl.: Almanach 1970/71; Byrski: Teatr-radio s. 97, 125; Ciesielski: Teatr pol. w Gdańsku; Konarska-Pabiniak: Repertuar; Krasiński: Teatr Jaracza; Sikorski: Szkoła Aplikacyjna s. 88; Dziś i Jutro 1955 nr 18 (K. Eberhardt); Express Wiecz. 1956 nr 35 (K. Beylin); Pani. Teatr. 1963 z. 1-4 s. 257-260, 1972 z. 1 s. 84, 85, 87, 91, 1986 z. 2-3 s. 353-357; Scena i Widownia Warsz. 1948 nr 5 (il.); Teatr 1971 nr 2; Życie Warsz. 1970 nr 267; Akta (tu fot), ZASP; Programy, IS PAN. Ikon.: L. Jeśmanowicz: Cztery karyk., rys., piórko, kredka; Sz. jako Pani Gregory (Tessa), jako Bibiana (Krewniaki),jako Dyndalska (Damy i huzary) oraz Sz. w nieustalonej roli, Wilno ok. 1939-40 - IS PAN; Fot.: - Arch. Dok. Mech., IS PAN. Film.: 1949 - Za wami pójdą inni (f.). Nagrania: Role - Red. Dok. Inf. PR. Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
