Autorzy

Ur. 2 III 1900, Dessau. Zm. 3 IV 1950, Nowy Jork.
Kurt Weill kształcił się pod kierunkiem Humperdincka, Krasselta i Busoniego. Początkowo pociągała go muzyka kameralna, z czasem jednak poświecił się całkowicie twórczości scenicznej. Po dojściu Hitlera do władzy, w 1933 wyemigrował z Niemiec do Francji, a na­stępnie do USA, gdzie pozostał do końca życia.
W swej twórczości scenicznej był Weill zdecydowanym ,,rewo­lucjonistą"; przeciwstawiając się dominującej w repertuarach późno-romantycznej operze drugiej połowy XIX w., dążył do stworzenia nowego typu teatru muzycznego, którego naczelną cechą miała być prostota i powszechna komunikatywność. W miejsce recytatywów, kunsztownych arii i duetów wprowadza Weill prozę mówioną, son­gi oraz formy współczesnych tańców (tango, fokstrot, shimmy i in.). Za szczytowy okres w twórczości Weilla uważa się lata 1927-30, kie­dy w wyniku jego współpracy z Bertoltem Brechtem powstały: "Opera za trzy grosze", Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny" ("Rozkwit i upadek miasta Mahagonny") i szkolna opera "Der Ja-Sager" ("Człowiek, który mówi "tak"). Inne opery Weilla to m. in. "Der Protagonist" ("Protagonista"), "Der Zar lasst sich photographieren" ("Car się fotografuje"), "Die Todsunden" ("Siedem grzechów głównych").
Źródło: Przewodnik Operowy Józef Kański, PWM 1997
Ur. 2 III 1900, Dessau. Zm. 3 IV 1950, Nowy Jork.
Kształcił się w rodzinnym Dessau, potem w Berlinie (1918) u E. Humperdincka, R. Krasselta i F. Busoniego. Był korepetytorem i dyrygen­tem teatru w Dessau, dorabiał grą na fortepianie w ogródkowej piwiarni... Jego pomysły muzyczne, szczególnie dotyczące muzyki scenicznej, były na owe czasy rewolucyjne. Pod wpływem opano­wujących Niemcy prądów lansujących tzw. Zeitkunst - sztukę funk­cjonalną, odpowiadającą współczesności i komunikatywną, Weill - przeciwstawiając się późnoromantycznej operze z końca XIX w., królującej jeszcze wtedy na scenach - próbował stworzyć teatr mu­zyczny nowego typu. Z pieśniami i balladami zamiast tradycyjnych arii, z rytmami jazzu i nowoczesnych tańców: shimmy, tanga, fokstro­ta, ze współczesnymi, zwykłymi ludźmi zamiast historycznych, kostiu­mowych kukieł.
Zapowiedzią tego stylu były już trzy pierwsze jego opery: "Der Protagonist" (1926), "Der Zar lasst sich photographieren" (1928; obie z librettami G. Kaisera) i "Royal Palace" (1927). Prawdziwy rozkwit osiągnęła jego idea nowej formuły teatru muzycznego w momencie nawiązania współpracy z Bertoltem Brechtem. Brecht do jego po­mysłów dodał własne: ostrą krytykę socjalną, moralitety i songi o agresywnym lub sentymentalnym charakterze, piosenki kabaretowe na operowej scenie... Pierwszą ich wspólną pracą był jednoaktowy singspiel "Mahagonny" (1927), przerobiony później na 3-aktową operę "Wielkość i upadek miasta Mahagonny" ("Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny"; 1930), drugą - "Opera za trzy grosze" ("Dreigroschenoper"; 1928), która pobiła rekordy powodzenia i jest do dziś bodaj naj­częściej wystawianym utworem dramatycznym XX w. Kolejne ich wspólne utwory to: "Happy end" (1929; tekst Brechta i Dorothy Lane), "Der Ja-Sager" (1930). Operę "Die Burgschaft" (1932) napisał Weill do tekstu Caspara Nehera, a "Der Silbersee" (1933) znowu do tekstu Kaisera. Nazajutrz po tej premierze podpalono Reichstag; Weill wraz z Lottą Lenyą Blaumaner - swą późniejszą żona, odtwórczynią wielu ról kobiecych w jego utworach, przede wszystkim Jenny w "Operze" - wyemigrował do Paryża.
To, co pisał na emigracji w Europie: "Marie galante" (1933; Paryż) i "A Kingdom for a Cow" (1935; Londyn), nie było interesujące. Drugi ciekawy rozdział twórczości Weilla zaczął się natomiast po jego przyjeździe do Nowego Jorku (1935). Po dwu pracach, które nie przyniosły mu jeszcze rozgłosu za Oceanem: "Johnny Johnson" (1936) i "The Eternal Road" (1937; tekst Franza Werfla), napisał serię znako­mitych musicali: "Knickerbocker Holiday" (1938; słynny przebój "September Song"), "Lady in the Dark" (1941), "One Touch of Venus" (1943), "Street Scene" (1947), "Down in the Valley" (1948; folk-opera), "Love Life" (1948), "Lost in the Stars" (1949).
Kurt Weill, który w 1943 przyjął obywatelstwo USA, zmarł w trakcie niesłabnących sukcesów swego ostatniego musicalu na Broadwayu. Niemniej dla Europy pozostanie on przede wszystkim kompozytorem jednego z najciekawszych dzieł w historii teatru muzycznego i dra­matycznego: "Opery za trzy grosze".
Źródło: Przewodnik Operetkowy Lucjan Kydryński, PWM 1994