Teatralia w czasopismach

Stefan Jaracz, przytaczając wydarzenia kryzysu teatralnego od listopada 1932 roku, dzieli się swoimi krytycznymi uwagami do polityki TKKT, niedotrzymywania obietnic repertuarowych, zaniżania poziomu i kierownictwa Arnolda Szyfmana oraz przyczyn fatalnej sytuacji materialnej aktorów i aktorek.. Podkreśla, że najwięcej poprawy w dziedzinie teatru zawsze wnosiły osoby, które były „ludźmi teatru”, tzn. które spędziły w nim czas, pracowały dla dobra sztuki i były nią żywo zainteresowane; a życie w teatrze wymaga odpowiedzialności za kierunek, za „ducha epoki”. Dochodzi do wniosku, iż Teatr Polski w Warszawie przez 20 lat swojego istnienia nie zaprezentował własnego stylu, a kultura pracy upada przez znaczące braki w szkolnictwie, fatalne plany repertuarowe i zawiść między teatrami paraliżującą w efekcie program i afisz.