Osoby

Trwa wczytywanie

Maciej Borniński

BORNIŃSKI Maciej Stanisław, właściwie Maciej Barański (5 października 1929 Radom – 25 września 1993 Warszawa),

aktor. 

Był synem Wacława Barańskiego i Heleny z Dobrowolskich. W 1951 ukończył Gimnazjum i Liceum im. Sienkiewicza w Malborku, a potem przez kilka lat pracował w zespole Pieśni i Tańca „Warszawa”. W 1955–58 uczył się w trzyletnim Studiu Dramatycznym przy Teatrze im. Żeromskiego w Kielcach pod dyrekcją Ireny i Tadeusza Byrskich i występował w reżyserowanych przez nich przedstawieniach, m.in. jako Hajmon i Grabarz (Ocalenie Antygony), Baron i Ivon (Dzieje Tristana i Izoldy), Chochoł (Wesele), Smugoń (Uciekła mi przepióreczka). Egzamin aktorski zdał w 1958. W sezonie 1958/59 grał w Teatrach Dramatycznych w Poznaniu, m.in. Króla Celestyna (Zło krąży), Blazjusza (Nie igra się z miłością). W sezonach 1959/60–1962/63 w Teatrze im. Bogusławskiego w Kaliszu wystąpił w takich rolach, jak: Dussel (Pamiętnik Anny Frank), Oktawiusz (Azais), Hamlet (w reżyserii Tadeusza Byrskiego; zdaniem recenzentów nie miał jednak predyspozycji aktorskich do tej roli). W sezonach 1963/64–1965/66 grał w Teatrze im. Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim (dyrektorką i kierowniczką artystyczną była wtedy Irena Byrska), m.in.: Oficera (Pamiętnik antybohatera), Koriuszkę (Dalekie), Karola (Nowy Don Kiszot), Kaleba (Świerszcz za kominem). Później występował w Warszawie: w sezonach 1966/67 i 1967/68 w Teatrze Dramatycznym, w 1968/69– 1975/76 w Teatrze Polskim, w 1976/77–1986/87 w Teatrze na Woli, w 1987/88–1989/90 w Teatrze Narodowym (od 1 października 1986 w tymczasowej siedzibie – Teatrze na Woli), w 1990/91 w Teatrze Ochoty. Wystąpił w takich rolach, jak: Pouzin (Brouart i nieporządek, 1966), Vinne (Anabaptyści, 1967), Cymbelin (1970; dublował Tadeusza Fijewskiego), Piotr Prostaczek (Wesołe kumoszki z Windsoru, 1971), Krzysztof (Uczeń diabła, 1973), Błazen (Otello, 1975), Dr Ester (Ulice sytych, 1978), Paweł (Próba lotu, 1980), Jukli (Sędziowie, 1980), Venticelli (Amadeusz, 1981), Kapitano (Sługa dwóch panów, 1983), Belzebub (Igraszki z diabłem, 1984), Koby (Wizyta starszej pani, 1989), Andrzej (Świecznik, 1990). W dniu 1 września 1990 przeszedł na emeryturę. 

W 1966–92 wystąpił w kilkunastu spektaklach Teatru Telewizji i w epizodycznych rolach w kilkunastu filmach. W 1984–91 pisał artykuły o artystach filmu i sceny w tygodniku „Film”. 

Był aktorem drugiego planu, o zacięciu komediowym, cenionym w rolach charakterystycznych. Po premierze Świecznika M. Struczyński napisał:

Nie jest to aktor rozpieszczany popularnością, ani przesadnie sławiony przez krytykę, a przecież rzetelny i sumienny artysta, oddany pracy, a co najważniejsze utalentowany. Był kiedyś ulubionym uczniem Ireny i Tadeusza Byrskich. Od tamtego okresu minęło wiele lat, teraz – z rzędów widowni – dostrzegam, że najważniejsze mimo upływu czasu nie zmieniło się: artysta nadal poważnie podchodzi do swych zadań, nadając roli wyrazistość i oryginalny, charakterystyczny rysunek.

Bibliografia

Almanach 1993/94; 20 lat T. na Woli (il.); Kaszyński: Teatralia; Kamińska, Szmidt: Byliśmy w teatrze s. 26, 27, il. s. 31, 33, 35, 37, 137; K.A. Lewkowski: Teatr Ochoty. Ćwierćwiecze, Łódź 1995 (wspomnienie J. Machulskiego o B.); T. Dramatyczny w Warszawie (il.); 1827 dni z Teatrem Ochoty [1975], (il.); Gaz. Wyb. 1993 nr 231 ; Trybuna 1990 (19 II; M. Struczyński); Akt zgonu nr II/1594/1993, Arch. USC Warszawa; Akta (fot.), ZASP; Programy i wycinki prasowe, IS PAN; www.filmpolski.pl

Ikonografia

Fot. – Bibl. Nar., IS PAN, ITWarszawa.

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.

68 zdjęć w zbiorach :+

Pracownia

X
Nie jesteś zalogowany. Zaloguj się.
Trwa wyszukiwanie

Kafelki

Nakieruj na kafelki, aby zobaczyć ich opis.

Pracownia dostępna tylko na komputerach stacjonarnych.

Zasugeruj zmianę

x

Używamy plików cookies do celów technicznych i analitycznych. Akceptuję Więcej informacji