Osoby

BOMBOR Bolesław (31 marca 1913 Suwałki – 24 grudnia 1999 Bydgoszcz),

aktor. 

Był synem Franciszka i Aleksandry Bomborów; mężem suflerki Julii z Szelągów (ślub 20 września 1935). W 1933 ukończył Męskie Seminarium Nauczycielskie w Augustowie, odbył roczną praktykę i w 1935–39 uczył w szkole podstawowej w miejscowości Gabowa Grody w powiecie augustowskim. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 i został ranny w walkach koło Warszawy. W czasie okupacji niemieckiej pracował m.in. w bufecie kolejowym w Wieliczce. W 1945–46 uczył się w Studiu Dramatycznym przy Starym Teatrze w Krakowie, wystąpił w przedstawieniu Beksy, wystawionym przez Marię Billiżankę ze słuchaczami studia, brał też udział w słuchowiskach radiowych. W 1946–48 pracował jako kierownik Domu Kultury i prowadził zespół amatorski w Łochach na Dolnym Śląsku. 

Od 1 sierpnia 1948 należał do zespołu Państwowego Teatru w Świdnicy, gdzie debiutował 9 października 1948 rolą Wieśniaka (Obrona Ksantypy), a następnie wystąpił jako Kapitan i Błazen (Wieczór Trzech Króli), Wygodnicki (Klub kawalerów), Praed (Profesja pani Warren), Żarno (Dobry człowiek), Belial (Igraszki z diabłem), Hrabia Alamaviva (Cyrulik sewilski, 1952, na scenie teatru w Jeleniej Górze). W 1952 zdał w Warszawie eksternistyczny egzamin aktorski. Po zamknięciu teatru w Świdnicy, od maja 1952 do końca sezonu 1963/64 występował w Teatrze Polskim w Bydgoszczy (do 1960 pod nazwą Teatru Ziemi Pomorskiej), w rolach: Don Gonzala (Don Juan Tenorio, 1957), Wernyhory (Wesele, 1958), Doktora Gibbsa (Nasze miasto, 1959), Cichego (Ucieczka Michaiła Bułhakowa, 1960), Eustachego (Ptak, 1960), Nauczyciela (Portret, 1962), Peachuma (Opera za trzy grosze, 1962). W 1964–66 grał w Teatrze im. Mickiewicza w Częstochowie, na przykład Alfreda Doolittle’a (My Fair Lady). W sezonie 1966/67 był aktorem Teatru im. Wyspiańskiego w Katowicach, w 1967/68 Teatru Zagłębia w Sosnowcu, a w 1968/69 i 1969/70 ponownie Teatru w Katowicach. Jego role z tego okresu to m.in.: Rejent (Zemsta), Bronek (W czepku urodzona), Altum (Księżniczka Turandot).

W sezonach 1970/71–1980/81 występował znowu w Bydgoszczy, m.in. w rolach takich, jak: Firs (Wiśniowy sad, 1970), Doktor Parpalaid (Knock, czyli Triumf medycyny, 1971), Biskup (Vivat! Vivat Regina!, 1973), Starszy Pan (Nocna opowieść, 1974), Justynian (Wielki król, 1975), Pan II (Strip-tease, 1975), Burczyński (Grube ryby, 1977), Mąż (Wesele Brechta, 1978), Książę (Indyk, 1979), Rembo (Damy i huzary, 1981); reżyserował Za siedmioma górami (1981). 

Na antenie radia bydgoskiego występował w popularnej audycji Wojciech Strąk przed mikrofonem. Recenzenci podkreślali często, że jego gra zasługuje na wyróżnienie, we wspomnieniu o nim napisano: 

Był artystą wszechstronnym, pracowitym i skromnym. Dobrze czuł się zarówno w repertuarze klasycznym, jak i współczesnym. Obdarzony świetnym słuchem i naturalnie ustawionym, nośnym głosem, chętnie występował w spektaklach muzycznych.

Bibliografia

Almanach 1999/2000; Bydg. leksykon teatr. (il.); Linert: T. Śląski 1949–92; Misiorny: Teatry Ziem Zachodnich; Orzechowski: Stary Teatr; Gaz. Wyb. (Bydgoszcz) 1999 nr 302 (wspomnienie o B.), 2000 nr 255; Akta, T. Polski im. H. Konieczki Bydgoszcz, ZASP (fot.); Programy, IS PAN; Almanach 1944–59. 

Ikonografia

NN: B. jako Crofts (Profesja pani Warren), karyk., rys., repr. llustr. Kur. Pol. 1954 nr 50; NN: B. jako Miller (Intryga i miłość), karyk. rys., repr. llustr. Kur. Pol. 1954 nr 85; Fot – Bibl. Nar., IS PAN, ITWarszawa, MTWarszawa.

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.