27 lutego 1932
Sprawa Moniki Marii Morozowicz-Szczepkowskiej
Warszawa, Instytut Reduty: prapremiera Sprawy Moniki Marii Morozowicz-Szczepkowskiej w reżyserii Zofii Modrzewskiej, z Ireną Grywińską w roli tytułowej i Zofią Małynicz jako Anną.
Sztuka Morozowicz-Szczepkowskiej, będąca odpowiedzią na Dom kobiet Zofii Nałkowskiej, rozgrywa się pomiędzy trzema kobietami i nieobecnym mężczyzną, który był ich mężem lub kochankiem. Monika, lekarz pediatra, odbiła powieściopisarza Jerzego architektowi Annie i go poślubiła. Z mężem jest już w separacji, ale dowiaduje się, że służąca Antosia ma z nim dziecko. Monika opiekuje się Antosią i odradza jej przerwanie ciąży, ale sama usiłuje popełnić samobójstwo skacząc z okna. W końcu Annie, traktującej mężczyzn instrumentalnie i uznającej tylko przelotne związki, udaje się uczynić z Moniki wyemancypowaną kobietę.
Dramatopisarka stwierdzała, że „głównym problemem sztuki jest wyrwanie się kobiety z pęt seksualizmu i dojście do pełni człowieczeństwa poprzez pracę”. Ponieważ w podziemnej sali przy ul. Kopernika nie było okien, w przedstawieniu Monika usiłowała popełnić samobójstwo przy pomocy rewolweru.
Spektakl był grany aż 300 razy. Dramat był tłumaczony i wystawiany w wielu krajach, doczekał się też w 1934 filmowej realizacji w Hollywood zatytułowanej Dr Monica.
Rafał Węgrzyniak