Klinika śmiechu
W Teatrze Ludowym odbyła się wczoraj premiera komedii Klinika prywatna Johna Chapmana i Dave’a Freemana.
Główną bohaterką Kliniki prywatnej jest ponętna Harriet, której sposobem na życie jest pozostawanie na utrzymaniu dwóch, nie wiedzących o sobie, kochanków. Kłopoty zaczynają się wtedy, gdy przez przypadek drogi obu mężczyzn i ich żon krzyżują się w tym samym miejscu – przytulnym mieszkanku Harriet.
Spektakl może pochwalić się wszystkimi najważniejszymi atutami dobrej farsy – jest w niej błyskotliwy humor, absurdalne spiętrzenie niewiarygodnych sytuacji, dobre tempo i dowcipne dialogi. Nie zawiodła również trafnie dobrana obsada. Spośród siedmiorga krakowskich aktorów, występujących w przedstawieniu, na szczególne brawa zasłużyła Beata Schimscheiner w roli Harriet i Marta Bizoń jako jej przyjaciółka – Anna. Obie panie, prezentując zupełnie odmienne style gry, wzajemnie się uzupełniały i dopełniały. Beata Schimscheiner wprost tryskała energią i wigorem, a Marta Bizoń, stosując skromniejsze środki aktorskiego wyrazu (tego wymagał charakter granej przez nią postaci), znakomicie puentowała jej żywiołowe zachowanie.
– Powinienem się na was obrazić – rzucił półżatem po piątkowej, otwartej próbie generalnej Jerzy Fedorowicz do zaproszonych przyjaciół i sponsorów teatru. – Aktorzy nie mogli grać, bo ciągle wybuchaliście śmiechem i biliście brawa! I nie było w tym żadnej przesady, bowiem widzowie rzeczywiście bawili się znakomicie. Wszyscy potraktowali zaproszenie dyrektora Fedorowicza na jego przedstawienie jako dobrą okazję do bezpretensjonalnej zabawy. Sądząc po reakcji sali – nikt nie był zawiedziony.
Nie ma potrzeby, aby Prywatna klinika reklamowała się wzbudzającym niezdrowe zainteresowanie hasłem „Tylko dla dorosłych”. Spektakl ma bowiem poważne szanse stać się takim samym przebojem krakowskich scen jak Mayday. Czy tak rzeczywiście będzie – przekonamy się już niebawem.
