Teatr Telewizji

Pierwszy spektakl Teatru Telewizji – Okno w lesie radzieckich autorów Rachmanowa i Ryssa w reż. Józefa Słotwińskiego – nadano 6 listopada 1953 r., w drugim roku działalności Telewizji Polskiej. Bardzo szybko Teatr TV zyskał stałą pozycję w telewizyjnym programie. Regularność emisji, wysoki poziom artystyczny, wartościowy repertuar, zaangażowanie najwybitniejszych twórców, duża popularność wśród widzów spowodowała, że Teatr TV stał się ważną instytucją polskiej kultury o fenomenie na skalę światową. Specyfikę Teatru TV jako widowiska telewizyjnego określiła przede wszystkim technika. Jej rozwój wyznaczał kolejne etapy w historii telewizyjnej sceny.

W pierwszym okresie przedstawienia realizowano w studio na żywo. Na przełomie lat 50. i 60. pojawiła się możliwość rejestrowania programu na tzw. taśmie telerecordingowej. Dzięki temu można było powtarzać już raz emitowany spektakl. Wraz z udoskonaleniem się możliwości zapisu magnetycznego obrazu, stopniowo odchodzono od nadawania przedstawień na żywo, a ich realizacja zaczęła przypominać produkcję filmową z możliwością wielokrotnego nagrywania scen i montażem wersji ostatecznej. U progu lat 70. (wraz z oddaniem siedziby TVP przy ul. Woronicza w Warszawie) pojawiły się pierwsze spektakle realizowane w kolorze. Coraz częściej też twórcy wychodzili z telewizyjnego studia w tzw. plener. W telewizyjnych spektaklach zaczęto wprowadzać tzw. dokrętki filmowe. Środki filmowe z czasem zdominowały estetykę Teatru TV.