Jerzy Broszkiewicz
BROSZKIEWICZ Jerzy (6 czerwca 1922 Lwów – 4 października 1993 Kraków),
kierownik literacki teatru.
Był synem Adama Broszkiewicza, zawodowego oficera, i Ireny z Piotrowskich; mężem Ewy z Łomnickich (ślub w 1944). Uczęszczał do Gimnazjum im. Jana Długosza i do średniej szkoły muzycznej we Lwowie. Po wybuchu II wojny światowej i włączeniu Lwowa do ZSRR, ukończył w 1940 szkołę średnią i rozpoczął studia w lwowskiej Akademii Muzycznej. Po zajęciu Lwowa przez Niemców, brał udział w tajnych wieczorach literackich i koncertach. W 1944 wyjechał do Krakowa.
Po wojnie, od 1945 przez pewien czas kontynuował przerwane studia muzyczne w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie, ale ich nie ukończył. W 1945–47 pracował jako korektor w tygodniku „Odrodzenie”, gdzie ogłaszał też utwory literackie i recenzje teatralne. Od 1948 mieszkał w Warszawie. Redagował czasopismo „Muzyka”, współpracował jako autor słuchowisk z Polskim Radiem. Artykuły, recenzje muzyczne i teatralne ogłaszał także w „Dzienniku Polskim”, „Teatrze”, „Ruchu Muzycznym”, „Nowej Kulturze”, „Przeglądzie Kulturalnym”.
W 1949–51 był kierownikiem literackim Teatru Arlekin w Łodzi, a w sezonie 1955/56 kierownikiem artystycznym Teatru Komedia w Warszawie. W 1959 wrócił do Krakowa i w sezonach 1959/60–1970/71 był kierownikiem literackim Teatru Ludowego w Nowej Hucie, publikował artykuły w programach teatru. W jego bogatej twórczości literackiej ważną rolę odegrały dramaty, wystawiane na scenach polskich i za granicą, takie jak: Bancroftowie, Imiona władzy, Jonasz i błazen, Dziejowa rola Pigwy, Skandal w Hellbergu, Przychodzę opowiedzieć.
Bibliografia
Almanach 1993/94; M. Fik: Broszkiewicz, Warszawa 1971; Fik: 35 sezonów; Kaszyński: Teatr łódz.; Marczak-Oborski: Teatr 1918–65; 15 lat T. Ludowego, Nowa Huta 1970 (il.); T. Lalek Arlekin 1948–98; T. Ludowy 1955–60; Pam. Teatr. 1965 z. 1–4 s. 341–360; Współcześni pol. pisarze i badacze.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
