Sylwia Głaszczyk
GŁASZCZYK Sylwia, primo voto Marek, secundo voto Kowal, pseudonim Sylwia Priuns (16 lutego 1966 Racibórz – 28 października 1998 Gręblin koło Tczewa),
aktorka.
Była córką Eugeniusza Głaszczyka i Cecylii z domu Kolano; żoną Marcina Marka (ślub 15 maja 1991), potem aktora Rafała Kowala (ślub 1997). Ukończyła liceum ogólnokształcące w Raciborzu, a w 1991 Wydział Aktorski krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu i wyjechała do Francji. Przez kilka miesięcy występowała w Terre de Scene w Poitiers w sztuce Brat Franciszek – Święty Asyżu.
Po powrocie do Wrocławia, w sezonach 1991/92–1993/94 grała w Teatrze Współczesnym, m.in.: Dziewczynę (Aktor), Jill (Motyle są wolne), Damę (Sen), Anioła (Romans Róży), a gościnnie Anielę (Śluby panieńskie) w Teatrze Dramatycznym w Legnicy (premiera 3 października 1993) i wrocławskim teatrze PROSCEM. Uczyła się śpiewu. W sezonie 1994/95 współpracowała z estradą i telewizją jako wizażystka, zagrała też gościnnie (pod pseudonimem) Roksanę (Cyrano de Bergerac) i Rachel (Wesele) w Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu. Od sezonu 1995/96 do tragicznej i śmierci, występowała w Teatrze Miejskim w Gdyni, m.in. jako: Krystyna Ceres (Sonata Belzebuba, czyli Prawdziwe zdarzenie w Mordowarze), Ninetta (Miłość do trzech pomarańczy), Elianta (Mizantrop), Maryja (Chrystus z Betowa, czyli Zabijanie starego roku), Alina (Balladyna), Helena (Sen nocy letniej), Maria Rieux i Spikerka (Dżuma) oraz Iwona (Iwona, księżniczka Burgunda).
Jej bohaterka nie była postacią pokraczną, jak chciał autor, lecz współczesną dziewczyną w zwiewnej sukience i martensach. Ta kreacja pokazała jej aktorską siłę, potrafiła skupić na sobie uwagę publiczności w spektaklu, w którym właściwie się nie odzywała
(„Gazeta Morska”);
„Świetna rola tej aktorki”, zwłaszcza sceny, gdy „umiera długo, w męczarniach, zagranych niezwykle naturalistycznie” (Joanna Chojka).
W październiku 1998 z zespołem gdyńskim występowała w krakowskiej Piwnicy pod Baranami w tak zwanych Dymnaliach: Nie przerywajcie zabawy (jako Kolombina) i Zbiór bzdur, czyli Dymny – żongler dwusturęki. W drodze powrotnej, na trasie Tczew-Pelplin, zginęła wraz ze swym dwuletnim synkiem w wypadku samochodowym. Pośmiertnie została uhonorowana nagrodą wojewody pomorskiego za rolę Iwony — „najlepszą rolę 1998”. Miała opinię utalentowanej, obiecującej aktorki, wyróżniała się oryginalną urodą i uzdolnieniami wokalnymi, marzyła o karierze śpiewaczki.
Bibliografia
Almanach 1998/99; Krak. szkoła teatr. 50 lat; Dz. Bałt. 1998 nr 256 (wywiad z G.; il.); Gaz. Morska 1998 nr 254 (il.), 256 (cyt.), 259 (il.), 1999 nr 74; Gaz. w Krakowie 1998 nr 256; Głos Wybrz. 1998 nr 213, 214; Miraż 1992 nr 2 (il.); Teatr 1998 nr 10 (J. Chojka), 12; Akta (fot.), ZASP; Programy, IS PAN.
Ikonografia
Fot. – ITWarszawa.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
