Osoby

BALICKI Stanisław Witold (29 VI 1909 Kraków - 27 XI 1978 Warszawa), dyrektor, kierownik lit. teatru. Był synem nauczyciela gimn. oraz publicysty Antoniego Euzebiusza B. i Zofii z Mniszków, bra­tem Juliusza Balickiego (zob. t. 1). Ukończył gimn. w Krakowie, a w 1932 studia polonistyczne w Poznaniu. Od 1928 do 1932 pracował jako dzien­nikarz, m.in. był recenzentem teatr. "Ilustrowanego Kuriera Codziennego" i "Tempa Dnia". W 1932 ogłosił broszurę "Misterium na Rynku krakowskim", postulującą wykorzystanie Wawelu i Rynku dla in­scenizacji historycznych. Podczas wojny zajmował się tajnym nauczaniem. Od 1945 do 1950 był na­czelnym red. "Dziennika Polskiego" w Krakowie uprawiając jednocześnie publicystykę teatr. w wielu pismach. W sez. 1949/50 sprawował (wraz z Z. Leśnodorskim) kierownictwo lit. Miejskich T. Dra­matycznych w Krakowie. Po przeniesieniu się do Warszawy, w 1951 był (wraz z J.A. Szczepańskim) red. naczelnym "Teatru", a w skład red. tego pisma wchodził do 1954. W 1952-53 był dyr. Państw. Instytutu Wydawniczego, a 1954-56 dyr. Central­nego Zarządu Teatrów (okresowo pn. Centralny Za­rząd Teatrów, Oper i Filharmonii). Od 15 VI 1957 do 10 IV 1964 był dyr. T. Polskiego w Warszawie; w sez. 1963/64 kierownictwo artyst. sprawowali J. Krasowski i K. Skuszanka. W 1965-70 był dyr. generalnym w MKiS. W ostatnich latach życia wchodził w skład red. "Miesięcznika Literackiego". Pod jego red. ukazała się m.in. antologia "Teatr radziecki" (1967), posłowiem opatrzył "Dzieje Teatru Narodowego" W. Bogusławskiego (1965). Zainteresowany teatrem od młodych lat (już w szko­le reżyserował przedstawienia amat.), wyróżniał się szeroką kulturą lit. i teatralną. Będąc aktywnym publicystą i zajmując wysokie stanowiska w resorcie kultury, wywierał duży wpływ na realizację polityki kulturalnej w całym okresie powojennym. Przeją­wszy dyrekcję T. Polskiego po A. Szyfmanie, pró­bował kontynuować jego linię uznając tę scenę za reprezentacyjną i wystawiając przede wszystkim re­pertuar klasyczny, w bogatych, ale nie nowatorskich inscenizacjach i z udziałem wybitnych aktorów. Wprowadzał też na scenę współcz. sztuki renomo­wanych autorów pol., takich jak L. Kruczkowski, czy J. Zawieyski, pomijając prawie całkowicie wy­stawianą wówczas chętnie przez inne teatry nową dramaturgię obcą. Zasługą B. jest wydawanie przez T. Polski za jego dyr. starannie opracowanych, to­warzyszących każdej prem. "Listów Teatru Polskie­go", z których większość sam redagował. Bibl.: Almanach 1978/79; Dąbrowski: Na deskach t. 1-3 (il.); Fik: 35 sezonów; Marczak-Oborski: Życie teatr. 1944-64; SWPP seria 1; W. Zechenter: Upływa szybko życie, Kraków 1971; Teatr 1979 nr 1; Życie Warsz. 1978 nr 285; Archiwum Antoniego Euzebiusza B. i Stanisława Witolda B. (m.in. korespondencja ojca i syna), MTWarszawa; Ar­chiwum B., Zb. Specjalne Biblioteki IS PAN. Ikon.: K. Ferster: Portret, rys., repr. Prz. Kult. 1954 nr 19; M. Berezowska: Portret, karyk., rys., repr. Teatr 1954 nr 3; A. Stopka: Portret, rys., tusz, ok. 1950 - MTWarszawa; A. Stopka: Dwa portrety, karyk., rys., ok. 1956, repr. Twarze itd. Karykatury Andrzeja Stopki, Kraków 1959; A. Stopka: Portret, karyk., rys., repr. R. Kosiński: Głowy podwawelskie, Kraków 1964; A. Stopka: Portret w grupie z okazji wysta­wienia "Śmierci gubernatora", karyk., rys., tusz, ok. 1961 i portret z B. Dąbrowskim z okazji wystawienia "Wesela", rys., tusz - MTWarszawa; Fot. - MTWarszawa. Film.: Fragm. kronik i materiałów film. z 1963-70, Arch. WFD; Materiały - Archiwum TV Warszawa. Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t. II, PWN Warszawa 1994