Natalia Borodziczowa-Pomian
POMIAN Natalia, właśc. N. Borodzicz, zamężna Eychhorn (7 VII 1877 Warszawa - ok. 7 VIII 1944 Warszawa), aktorka, śpiewaczka. Była córką wyższego urzędnika Namiestnictwa Mikołaja Borodzicza i Tekli z Pomian-Grabskich. Po ukończeniu pensji w Warszawie uczyła się śpiewu. Miała głos mezzosopranowy. Jako śpiewaczka występowała na koncertach estradowych i w salonach melomanów warszawskich. Jako aktorka debiutowała 31 V 1902 w T. Ludowym w Warszawie w komedii "Kominiarze". Na scenie używała początkowo pseud. Pomian, później występowała najczęściej jako Pomian-Borodzicz, lub niekiedy jako Borodzicz. W warsz. T. Ludowym pozostawała do 1905. 14 VII 1903 wyszła za Franciszka Eychhorna, studenta Politechniki Warsz., później architekta. W początku 1906 wyjechała z Warszawy; występowała w Łodzi, a latem 1906 z zespołem łódz. pod dyr. M. Gawalewicza w sali Filharmonii w Warszawie, m.in. w rolach: Ewy ("Rabagas"), Heleny ("Ogniem i mieczem"), Hanki ("Chłopi"). W sez. 1906/07 i 1907/08 należała do zespołu T. Miejskiego w Krakowie i grała m.in. Laurę ("Kordian"), Annę ("Warszawianka"), Ludwikę Sczaniecką ("Lelewel"), Barbarę ("Zgon Barbary Radziwiłłówny"), Sonkę ("Odwieczna baśń"), Celię ("Jak wam się podoba"), Anielę ("Śluby panieńskie"), Klarę ("Zemsta"). W sez. 1908/09 występowała w T. Miejskim we Lwowie. W lipcu 1909 została zaangażowana do zespołu dramatu WTR; odtąd na scenach T. Rozmaitości i T. Letniego występowała stale do 1921. Następnie ze względów rodzinnych porzuciła scenę. W Warszawie grała m.in. Marynę ("Car Samozwaniec"), Alinę ("Balladyna"), Amelię ("Horsztyński"), Anielę ("Wielki człowiek do małych interesów"), Helenę ("Sen nocy letniej"), Teresę ("Orlątko"). W ostatnim sez. pobytu na scenie warsz. 1920/21 grała m.in. Panią Dobrójską ("Śluby panieńskie") i Daumową ("Panna Maliszewska"). W styczniu 1913 występowała gościnnie we Lwowie. Była obdarzona dobrymi warunkami zewnętrznymi i głębokim, przyjemnym głosem. "Śliczna kobieta i bardzo uzdolniona artystka", "używana w emploi tzw. amantek lirycznych, co szło w parze z jej usposobieniem na wskroś subtelnym" - wspominał ją A. Grzymała-Siedlecki. Grała jednak także z powodzeniem role wymagające siły dram., m.in. wiele udanych w dramatach S. Wyspiańskiego. Brała czynny udział w pracach ZASP; w 1919 była delegatem T. Rozmaitości na I Zjazd ZASP, a w 1921 członkiem Zarządu Głównego tej organizacji. Zginęła podczas powstania warsz., rozstrzelana przez Niemców. Bibl.: Grzymała-Siedlecki: Pawlikowski; Hahn: Shakespeare w Polsce; Pam. teatr. 1963 z. 1-4 (Straty osobowe t. pol.); Teatr 1962 nr 3 (A. Grzymała-Siedlecki); Afisje, IS PAN; Straus: Repertuar 1914-15, 1915-16; Informacje córki H. Szwankowskiej. Ikon.: Fot. pry w. i w rolach - IS PAN, MHKraków, zb. H. Szwankowskiej Warszawa. Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
