Osoby

TOMASZEWSKI Wiesław Stanisław (15 IV 1910 Kraków - 11 XI 1979 Kraków), aktor. Był synem Stanisława T. i Zdzisławy z Lipińskich, mężem aktorki Janiny (Niny) Karasińskiej. Ukończył Wyż­szą Szkołę Rolniczą. Do zawodu aktora przygoto­wywał się na kursach wymowy i deklamacji przy T. Polskim w Katowicach. W 1935 zdał w PIST egzamin eksternistyczny. W sez. 1936/37-1938/39 występował w T. Polskim w Katowicach, gdzie grał m.in. Staszka ("Królowa przedmieścia"), Gustlika ("Wesele na Górnym Śląsku"), Słowikowskiego ("Ga­łązka rozmarynu"), Telemaka ("Powrót Odysa"). Pod­czas okupacji niem. był kier. gospodarstwa rolnego przy firmie "Zieleniewski" w Krakowie. Od wiosny 1945 występował ponownie w Katowicach w T. Miejskim, potem w t. krak.: T. im. Słowackiego (sez. 1945/46), Kameralnym TUR (1946/47), Dra­matycznych (1947/48) i od 1948/49 do końca sez. 1959/60 w T. Młodego Widza (od 1958 pn. T. Rozmaitości). Na sez. 1960/61 i 1961/62 zaanga­żował się do T. im. Żeromskiego w Kielcach. Od sez. 1962/63 występował w T. im. Mickiewicza w Częstochowie, gdzie 12 VI 1965 obchodził jubileusz dwudziestu pięciu lat pracy w roli Filipczaka ("Ktoś nowy"). W sez. 1972/73-1974/75 był aktorem T. im. Solskiego w Tarnowie. Od sez. 1975/76 wrócił do Krakowa i do 1979 pracował w T. Ludowym w Nowej Hucie.
Począwszy od 1. pięćdziesiątych grał z powodzeniem duże role, najczęściej charakterystyczne, zarówno komediowe, jak i dram., m.in. takie, jak: Karol Skalski ("Dwie blizny", 1953), Aryst ("Fircyk w za­lotach", 1954), Jan Kochanowski ("Droga do Czar­nolasu", 1957), Wituś ("Skiz", 1961), Sędzia nr 9 ("Dwu­nastu gniewnych ludzi", 1961), Doktor ("Pierwszy dzień wolności", 1962), Radost ("Śluby panieńskie", 1964), Kreon ("Medea" J. Parandowskiego, 1964), Tobiasz ("Gwałtu, co się dzieje", 1969), Anzelm ("Szkoła ko­biet", 1970), Ojciec ("Niespodzianka", 1973), Bajkowski ("Ciężkie czasy", 1978). Był pochlebnie wymie­niany w rec., gdzie najczęściej podkreślano jego umiar i dyscyplinę w stosowaniu środków aktor­skich. Potrafił tworzyć, jak w "Niespodziance", "nader przejmującą sylwetkę nieszczęśliwego człowieka" (K. Pleśniarowicz), ale też "wykorzystać komizm sytuacyjny i słowny w świetnym, farsowo-karykaturalnym stylu" (rec. Ts. z "Gwałtu, co się dzieje").
Bibl.: Almanach 1979/80; Linert: T. Śląski; Nawrat: Re­pertuar; Dz. Pol. 1974 nr 48 (K. Pleśniarowicz); Gaz. Częst. 1969 nr 24 (Ts.); Sł. Ludu 1961 nr 83 (ii.); Afisze, programy (m.in. program "Rozmaitości przez 20 lat"; il.), IS PAN; Akta (tu fot.) i kartoteki, ZASP.
Ikon.: Fot. - ZASP.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994