Osoby

LOEDL Bolesław Mieczysław (31 VIII 1900 Lwów - 27 XI 1971 Kraków), aktor. Był synem Stani­sława L., urzędnika, i Marii z Jędrzejewskich. W 1918 ukończył Gimn. im. Sobieskiego, a w 1923 Akademię Handlową w Krakowie. Pracę w krak. banku łączył z nauką w Miejskiej Szkole Dram. pod kier. J. Wiśniowskiego. W 1928, wg własnej relacji, ukończył szkołę i debiutował w T. im. Sło­wackiego w Krakowie. W sez. 1928/29 wystąpił podobno w T. Polskim w Warszawie, ale nie udało się tego potwierdzić. W sez. 1929/30 grał w T. im. Słowackiego w Krakowie (pierwszy raz jego nazwisko znalazło się na afiszu 31 VIII 1929, gdy grał Karwata w "Samuelu Zborowskim"), 1930/31 w T. Polskim w Katowicach. Ważniejsze role z tego okresu, to: Mirski ("Wicek i Wacek"), Karol Smith ("Zakochani" G. Caillaveta i R. Flersa), Jerzy Barcz ("Przechodzień" B. Katerwy), Książę Radosław ("Pan Geldhab"). W 1931-34 był aktorem T. Miejskich w Wilnie, w sez. 1934/35 - T. Ziemi Pomorskiej w Toruniu, gdzie zagrał m.in. Janusza ("Pan Jowialski"), Dyrektora ("Człowiek, który nie pije"), Dymitra ("Towariszcz") oraz Guślarza ("Dziady"), który to "potrak­towany ze szlachetnym patosem, miał w sobie coś z matejkowskiego Wernyhory" ("Słowo Pomorskie" z 16 XI 1934, cyt. za S. Kwaskowskim). Z zespołem toruńskim wielokrotnie wyjeżdżał na występy go­ścinne, m.in. do Włocławka, Grudziądza, Tczewa, Gdyni, Gdańska, Sopotu, Płocka. Na sez. 1935/36 został zaangażowany do T. Nowego w Poznaniu, w 1936-39 grał na scenach warsz. T. Narodowego i Nowego, m.in. Nowakowskiego ("Bogusławski i jego scena"), Ksińskiego ("Horsztyński"). W czasie II wojny świat., dostał się do niewoli. Po zwolnieniu ze stalagu pracował w spółdzielni rolniczo-handlo-wej w Krakowie. Po wojnie grał w Starym T. w Krakowie (1945-71, a w 1946-54 po połączeniu zespołów także na scenie T. im Słowackiego), z wyjątkiem 1949-51, kiedy był zaangażowany w T. im. Wyspiańskiego w Katowicach. Wystąpił tam w roli Okulicza ("Odwety"), Piętrowa ("W pewnym mieście"); na scenach krak. grał m.in. Don Fernanda i Don Gomeza ("Cyd"), Inspektora policji ("Kapitan z Kopenick"), Wernyhorę ("Wesele"); jako Literat ("Teo­ria Einsteina") "ciepłym tonem zabarwił charakter rezonerski swojej roli" (J.R. Bujański). Według wspomnienia pośmiertnego w "Dzienniku Polskim" obdarzony "bardzo dobrymi warunkami i pięknym głosem, obsadzany był z powodzeniem w rolach bohatersko-rezonerskich".
Bibl.: Almanach 1971/72; J.R. Bujański: Starego Teatru druga młodość, Kraków 1985; Ciesielski: Teatr pol. w Gdańsku; Koczanowicz; Konarska-Pabiniak: Repertuar; Kwaskowski s. 154, 157 (tu cyt.), 159, 200, 301-304; Nawrat: Repertuar; Sto lat Starego Teatru; Warnecki; M. Limanowski: Duchowość i maestria, Warszawa 1992; Wydrzyński s. 225, 246, 258; Dz. Pol. 1971 nr 284, 286; Kron. Warsz. 197! nr 3 (S. Marczak-Oborski); Scena Pol. 1929 z. 16; Światowid 1935 nr 12 (il.); Afisze i programy, IS PAN; Akta, ZASP.
Ikon.: Fot. - Arch. Dok. Mech., MTWarszawa.
Film.: Materiały - Archiwum TVWarszawa.
Nagrania: Role - Red. Dok. Inf. PR.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994