Osoby

SKORACZEWSKI Władysław Franciszek (3 XII 1919 Warszawa - 2 I 1980 Warszawa), śpiewak. Był synem Władysława S., technika budowlanego, i Eugenii z domu Cynk, mężem kolejno: Hali­ny Ambroży; tancerki Krystyny Stankiewicz (ślub 29 XII 1954); Barbary Władysławy Makulec (ślub 4 XII 1979 w Warszawie). Po maturze w Gimn. im. Zamojskiego w Warszawie (1936) był studen­tem prawa Uniw. Warsz. i Studium Ekonomiczno-Społecznego Wolnej Wszechnicy Polskiej. W 1940-44 uczył się śpiewu u G. Orłowa, a dyrygentury chóralnej u księdza W. Gieburowskiego. Prowadził konspiracyjny chór młodzieżowy w kościele Wszy­stkich Świętych w Warszawie. Podczas powstania warsz. walczył w Szarych Szeregach, potem prze­dostał się na Kielecczyznę i do lipca 1945 ukrywał się we wsi Zagość k. Jędrzejowa. Po powrocie do Warszawy został zaangażowany do zespołu Sceny Muzyczno-Operowej Miejskich T. Dramatycznych i debiutował 4 XII 1945 jako Wieśniak I w prem. "Pajaców". Solistą warsz. Opery pozostał do koń­ca życia. Z ponad siedemdziesięciu wykonywa­nych przez niego partii wymienić można takie, jak: Pan Serwacy Łagoda ("Verbum nobile", 1946), Pan Reich ("Wesołe kumoszki z Windsoru", 1947), Robin ("Król włóczęgów", 1948), Zarecki ("Eugeniusz Onie­gin", 1949), Benoit ("Cyganeria", 1950), Zuniga ("Car­men", 1957), Nirenus ("Juliusz Cezar", 1962), Joe ("Roz­kwit i upadek miasta Mahagonny", 1963), Kruszyna ("Sprzedana narzeczona", 1968), Bontemps ("Diabły z Loudun", 1975), Dozorca ("Katarzyna Izmajłowa", 1976). Miał głos basowy dość ruchliwy, o jaśniej­szej barytonowej barwie i zdolności aktorskie; naj­bardziej ceniony był w rolach buffo i komiczno-charakterystycznych, m.in. jako: Podczaszyc ("Hrabina", 1951 i 1960), Cancian ("Czterech gburów", 1954), Don Pasquale ("Don Pasquale", 1961), Król ("Bardzo śpiąca królewna", 1974). Inny, sentymentalno-dram. charakter potrafił nadać sarmackiej po­staci Dziemby ("Halka"); skupionym i tajemniczym czynił Zakrystiana ("Tosca"). Uważano go za mistrza epizodów. Jubileusz trzydziestolecia pracy artyst. ob­chodził w T. Wielkim 22 II 1976; śpiewał partię Bartola ("Cyrulik sewilski"). W okresie całej swej kariery działał także w har­cerstwie; już w październiku 1945 kierowany przez niego chór wystąpił w gmachu Urzędu Rady Mi­nistrów z okazji I Zjazdu Instruktorów Harcerskich. Chór nie przerwał działalności w okresach organi­zacyjnych i ideowych perypetii Związku Harcerstwa Pol., by przekształcić się później w kilkusetosobowy Centralny Zespół Artyst. ZHP, którym S. nieprze­rwanie kierował. Zespół miał siedzibę w T. Wiel­kim, brał udział w wielu przedstawieniach tego teatru. Wśród dzieci i młodzieży S. cieszył się ogromnym autorytetem. Bibl.: Almanach 1979/80; SMP; 25 lat Opery Warsza­wskiej w Polsce Ludowej 1945-1970, Warszawa 1971; Scena i Widownia Warsz. 1948 nr 5 (il.); Sztandar Mło­dych 1980 nr 3; Teatr 1980 nr 4; Życie Warsz. 1980 nr 3-7 (Z. Sierpiński; il.); Afisze i programy, IS PAN (m.in. program pt. Władysław Skoraczewski. Jubileusz 30 lat pracy artystycznej, Warszawa 1976; il.); Akta, T. Wielki Warszawa. Ikon.: Fot. - IS PAN, MTWarszawa. Film.: Fragm. kroniki film. z 1967, Arch. WFD; Materiały - Archiwum TVWarszawa. Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994