Joanna Keller
KELLER Joanna, zamężna Michalik (23 I 1935 Warszawa - 27 VIII 1977 Łomianki k. Warszawy), aktorka. Była córką Antoniego K. i Wandy z Rostkowskich, żoną aktora Stanisława Michalika, wnuczką Bronisława Rostkowskiego (zob. t.l) i Aleksandry Rostkowskiej (zob. t.l). Ukończyła w Warszawie Lic. im. Sempołowskiej, nast. studiowała na Uniw. Warsz. slawistykę, którą ukończyła w 1956. W czasie studiów statystowała w T. Polskim oraz współpracowała z kabaretem Pinezka. W 1956-58 była lektorką w Wojskowej Akademii Politycznej. W 1958-62 studiowała w krak. PWST. Debiutowała 2 IX 1962 w T. Wybrzeże w Gdańsku jako Helena ("Sen nocy letniej") i do 1965 występowała w tym teatrze, w takich rolach, jak np. Lady Mortimer ("Henryk IV"), Hanka ("Moralność pani Dulskiej"), Marta Boli ("Fizycy"), Guwernantka ("Nagi król"), Masza ("Czajka"), Lady Carlisle ("Wachlarz lady Windermere"), Liesel ("Niemcy"). Za rolę Teodory ("Dowód osobisty") dostała "Stańczyka" - nagrodę gdańskiego miesięcznika "Litery". W 1965-69 należała do zespołu T. Dramatycznych we Wrocławiu; grała m.in. Febe ("Jak wam się podoba"), Hildę Fajtcacy ("Sonata Belzebuba"). Następnie wróciła do Warszawy i w 1969-73 występowała w T. Ziemi Mazowieckiej, a od 1 XI 1973 do końca życia w T. Ochoty. Jej role z tego okresu, to m.in. Maria ("Warszawianka"), Michasiowa ("Panna Maliczewska"), Dziewczyna ("Spotkanie w ciemnościach"), Anna ("Odsłonięcie"), Profesor Pużyńska ("Egzamin"), Pani Monteki w plenerowym przedstawieniu "Romea i Julii". Opracowywała montaże poetyckie dla t. małych form (np. poezja młodopolska pt. "Na dnie zwierciadeł"; współcz. poezja kobieca pt. "Jestem", wspólnie z Z. Kopalką i J. Siekierą program o Leninie pt. "On") oraz monodramy (np. "Matczyne pole" wg Cz. Ajtmatowa). Brała udział w szkoleniowych obozach młodzieżowych grup teatr, prowadzonych przez T. Ochoty. "Wysoka, szczupła, miała wyrazistą twarz i wielkie gorejące oczy". Była aktorką obdarzoną wrażliwością liryczną i zdolnościami komediowymi, "wzbogaconymi wyczuciem stylu i umiejętnością dowcipnej stylizacji" (M. Misiorny). Grała około czterdziestu ról, ostatnią była Kaleria ("Letnicy", prem. 2 III 1977) - "postać na przemian smutnej i egzaltowanej, sympatycznej i żałosnej zarazem poetessy" (Misiorny). Pisała opowiadania, które były drukowane w czasopismach i dziennikach ("Kultura", "Literatura", .Życie Warszawy"). Bibl.: Almanach 1976/77; PWST w Krakowie; Szczepkowska: 20 lat t. na Wybrzeżu; Teatr 1977 nr 22 (M. Misiorny); Walka Młodych 1973 nr 51 (T. Olszewski); Akta (tu fot.), ZASP; Afisze, programy, IS PAN. Ikon.: Fot. - IS PAN, MTWarszawa, ZASP. Nagrania: Role - Red. Dok. Inf. PR. Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
