Kalendarium

Kraków-Nowa Huta, Teatr Ludowy: premiera Księżniczki Turandot Carla Gozziego w przekładzie Emila Zegadłowicza. Inscenizacja i reżyseria: Krystyna Skuszanka, Jerzy Krasowski, scenografia: Józef Szajna.

Przedstawienie uznane za deklarację programową kierownictwa otwartego 3 grudnia 1955 nowohuckiego teatru:

To przedstawienie jest o wiele łatwiejsze dla normalnego, zwykłego widza (tak, właś­nie dla tego świeżego, nieobytego teatralnie widza z Nowej Huty), niż dla krytyka, któ­ry pragnie je „rozgryźć". Patrząc na ów zachwycający fajerwerk pomysłów reżyser­skich, aktorskich, scenograficznych i muzycznych, zadawałem sobie wciąż pytanie: o co w tym wszystkim chodzi? (...) Chodziło o zabawę, o igrasz­kę, która byłaby jednocześnie lekcją teatru, oczywiście teatru antynaturalistycznego, lekcją umowności scenicznej i skrótu – lekcją wyobraźni i fantazji. (...)
Kpiąco-ironiczny stosunek do treści baśni jest w ogromnej mierze dziełem scenografa Józefa Szajny. Scenografię tak dowcipną, tak pomysłową, tak funkcjonalnie oszczęd­ną, niemal skąpą i w każdym elemencie absolutnie czytelną – scenografię, która jest jednocześnie szkołą nowoczesnej pla­styki (nie tylko scenicznej), nie często zdarza się oglądać w naszym teatrze.
(Andrzej Władysław Kral, Refleksje o „Księżniczce Turandot”, „Teatr” 1956, nr 5).

W lipcu, po wizycie zespołu w Warszawie (gdzie prezentowano także przedstawienie Myszy i ludzie), Stefan Treugutt komentował:

W ostatnim sezonie powstał Państwowy Teatr Ludowy Nowa Huta. Rzetelna i poważna placówka artystyczna. Teatr ten rodem wywodzi się z opolskiego zespołu Krystyny Skuszanki. Młody zespół pracuje w warunkach szczególnych. Pod nosem Krakowa z jego wielkimi tradycjami teatralnymi, w środowisku kulturalnie surowym, gdzie widza trzeba zdobywać, uczyć teatru i uczyć poprzez teatr. Zespół nowohutnicki, wbrew temu, co pisywano na ten temat, odpowiedzialnie traktuje swe zadania społeczne i wychowawcze. To właśnie sprawia, że twórcze poszukiwania kolegów z Teatru Ludowego mają pełną wagę ideową, nie są pustą gonitwą wokół magicznego pojęcia nowoczesności.
(Stefan Treugutt, Brawo! Teatr Skuszanki, „Przegląd Kulturalny” 1956, nr 28)