"Opera za trzy grosze" Brechta i Zaleskiego
Wystawiona po raz pierwszy w 1928 roku w Berlinie "Opera za trzy grosze" należy do najgłośniejszych dramatów XX wielu. Bertoltowi Brechtowi udało się połączyć w jednej sztuce kryminalną fabułę z ostrą wymową społeczno-polityczną, zaś w samej formie zespolić dramat z musicalem. Kiedy ustały już, zwłaszcza w nowej części Europy, jednoznaczne "klasowe" interpretacje polityczne i wykorzystywanie tej sztuki tylko do "walki ze złym kapitalizmem", okazuje się, że "Opera za trzy grosze" jest po prostu atrakcyjnym materiałem na dobry, śpiewany spektakl.
Fabularną osnowę wszyscy znają doskonale. Najsławniejszy bandyta i uwodziciel w Soho, Mackie Majcher ma wziąć ślub z Polly - jedyną córką Jonathana Peachuma, który z żebractwa zrobił wspaniały biznes. Peachum robi wszystko, by do małżeństwa nic doszło. Kochanka Mackiego, Jenny z zazdrości wydaje go policji. Egzekucja zbiega się w czasie z koronacją nowej królowej. Pojawia się nawet możliwość ułaskawienia zbira-uwodziciela, ale...
"Opera za trzy grosze" to nie tylko opowieść o Maćkiem i Jenny, to także wspaniałe songi, do których muzykę napisał Kurt Weill. Są one wartościami samymi w sobie. Chętnie nucimy po spektaklu "Pieśń o Mackie Majchrze", "Mandalay" czyli "Surabaya Johnny". Zdawał sobie" sprawę z wszystkich tych atutów Krzysztof Zaleski, wytrawny reżyser, który miał do Brechta szczęśliwą rękę już w inscenizacji "Mahagony" w Teatrze Współczesnym. Ciężar przedstawienia w równym stopniu złożył na barki dwóch postaci, co na cały zespół. Duet to oczywiście Mackie i Jenny. Obsadzenie w tej pierwszej roli Piotra Machalicy ma swoje głębokie konsekwencje psychologiczne. Machalica ma w sobie sporo ciepła, łagodności, tak więc w jego interpretacji przestępca budzi wiele sympatii, życzliwości. I o to właśnie chodziło Brechtowi. Natomiast Maria Pakulnis robi z Jenny kobietę pełną temperamentu i namiętności. Zaleski bardzo umiejętnie buduje też sceny zbiorom które są przemyślane nawet w drobnych szczegółach.
