Artykuły

Tekst komedii Aleksandra hrabiego Fredry, czworo ak­torów w czarnych współczesnych ubraniach, dwa krzesła i metalowa rama. Wystarczy, jeśli ma się talent Anny Augustyno­wicz, by stworzyć żywe, fascynują­ce przedstawienie, z zaskakująco trafnymi obserwacjami psycholo­gicznymi. Wykonawcom wcale nie przeszkadzało, że emocje wy­rażają przez dziewiętnastowiecz­ne rymy i rytmy, bo umieli nadać im brzmienie potoczystej i aktu­alnej mowy.

"Mąż i żona" to obok "Ślubów panieńskich", "Dożywocia" i "Zemsty" jedna z najlepszych sztuk Fredry. Dwudziestokilkuletni zale­dwie komediopisarz napisał ponadczasowy tekst o niewiernych małżonkach Elwirze i Wacławie, o tym trzecim, przyjacielu domu i niestałym kochanku Alfredzie, oraz ich powierniczce, pokojówce Justysi, całą trójkę wodzącej za nos. Jednak do czasu.

Anna Augustynowicz jest inscenizatorką, która nie podejmuje się pracy bez istotnego twórczego po­wodu (czytaj: ryzyka). W tym wido­wisku postawiła wszystko na jedną kartę - na aktorów. I wygrała. To prawdziwy koncert gry, zwłaszcza pełnej temperamentu Doroty Kolak (Elwira) i powściągliwego w reakcjach Grzegorza Gzyla (Wacław). Ich małżeńskie kłótnie - aczkolwiek przebrane w pozór salonowych konwersacji - sprytnie podkreślał idealny w swej prostocie zabieg odbijania w stronę partnera gumowej piłeczki. Przej­mowali ją również Rafał Kronenberger (Alfred) i Paulina Kina­szewska (Justysia). Był to jeden z dwóch rekwizytów - obok skrzy­piec, na których Justysia dzielnie wygrywała melodie - budujących nastrój albo nawet, kiedy trzeba, podkreślających erotyczne napięcie między postaciami.

Mimo wielu scen o śmiałej wy­mowie obyczajowej, kiedy słowa i sytuacje dzięki mowie gestów i spojrzeń nabierały mocniejszego erotycznego kontekstu, spektakl ani na krok nie osuwał się w nieprzyzwoitość. Prawda teatru leży zawsze w grze aktorów. Trzeba tyl­ko mieć umiejętności Anny Augu­stynowicz, by ich tak subtelnie po­prowadzić.