Komedia hormonów
Przed kilkoma dniami na łamach "Rzeczpospolitej" miała miejsce namiętna próba zmiany warty w polskiej sztuce scenicznej. Obejrzawszy "Testosteron", spektakl Teatru Montownia, Michał Żebrowski rytualnie (po trzykroć w krótkim wywiadzie!) pasował autora Andrzeja Saramonowicza na lidera młodego teatru - tak go zafrapowała "tragikomedia mówiąca o relacjach między kobietami a mężczyznami". Święci anieli, jaka "tragi", gdzie tu "tragi"? Saramonowicz napisał po prostu komedię, chwilami celną i zabawną, chwilami dość wulgarną, o nieudanym weselu, które - gdy panna młoda drapnęła sprzed ołtarza - zmienia się w męsko-męskie dialogi o babach. Nakreślone postacie jedni z wykonawców ładnie dopełnili na scenie celnym, dobrze podpatrzonym gestem (kelner Roberta Więckiewicza, Grek Krzysztofa Stelmaszyka), inni niezbyt potrafili tuszować schematyczności i naiwności bohaterów. Rzecz wyreżyserowała Agnieszka Glińska sprawnie i z klasą, choć tęsknymi wokalizami Oleny Leonenko w przerywnikach nie dało się znacząco pogłębić płytkiej psychologii tekstu. Przy niemal całkowitym braku rodzimego lekkiego repertuaru, przedsięwzięcie wypada - w jego klasie - docenić, aliści do mianowania pokoleniowych liderów przydałoby się może jednak coś więcej niż debiutancka sztuka, której jedną z kulminacji jest - na szczęście dyskretna - analiza porównawcza męskich jąder?
