Artykuły

Aktorka filmowa i teatralna Danuta Szaflarska, znana m.in. z filmów "Zakazane piosenki" i "Skarb", została odznaczona we wtorek przez ministra kultury i dziedzictwa narodowego Kazimierza M. Ujazdowskiego złotym medalem "Gloria Artis".

- Wszyscy mamy w pamięci wiele dawnych, ale także współczesnych pani ról i kreacji. Jesteśmy pod wrażeniem pasji aktorskiej i talentu, znakomitych ról, pasji życia, naturalności - mówił podczas wtorkowej uroczystości Ujazdowski.

Dziękując za odznaczenie Szaflarska podkreśliła, że wielką radość sprawia jej fakt, iż mimo podeszłego wieku (Szaflarska ma 92 lata - PAP), ciągle gra; w ubiegłym roku artystka zakończyła udział w zdjęciach do filmu "Pora umierać" w reż. Doroty Kędzierzawskiej.

- Niedawno miałam premierę, a już odbywam próby do następnej sztuki. Właściwie teraz jestem zatrudniona w czterech sztukach, w dwóch teatrach. To jakiś wielki dar, że jeszcze mogę pracować. Chyba dzięki temu, że pracuję - żyję tak długo - tłumaczyła

artystka.

- W mojej osobie ma pani kawałek pokolenia AK-owskiego, wszystkiego tego, co było nam bliskie i drogie w latach młodości wojennej - mówił Władysław Bartoszewski, który przybył na spotkanie, by pogratulować Szaflarskiej odznaczenia.

"Miałem szczęście zobaczyć panią w Krakowie, tuż po wojnie, w

Starym Teatrze - i od tej pory zakochałem się wirtualnie w

Szaflarskiej!" - żartował Bartoszewski.

Danuta Szaflarska na ekranie debiutowała w powojennym filmie "Zakazane piosenki" Leonarda Buczkowskiego (1946), a partnerował jej Jerzy Duszyński. Popularność, jaką przyniósł jej film, wzrosła jeszcze po zagraniu roli Krystyny Tokarskiej w "Skarbie" tego samego reżysera (1948).

Aktorka urodziła się w 1915 roku w Kosarzyskach (k. Nowego Sącza, woj. małopolskie). Jest absolwentką Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie (1939). Zaraz po studiach rozpoczęła karierę artystyczną w Teatrze na Pohulance w Wilnie (1939-1941). W ciągu dwóch lat zagrała tam ok. dwudziestu ról - od klasyki po obyczajowe komedie.

Podczas Powstania Warszawskiego była łączniczką. Po wojnie, przez rok, występowała w Starym Teatrze w Krakowie (1945-1946), a następnie w Łodzi w Teatrze Kameralnym. W 1949 r. po likwidacji Kameralnego przeniosła się do Warszawy. Do 1957 roku występowała w Teatrze Współczesnym potem w Narodowym (1954-1966). Od 1966 do emerytury w roku 1985 pracowała w Teatrze Dramatycznym. Potem, gościnnie, występowała na scenach niemal wszystkich warszawskich teatrów.

Jej teatralnym debiutem była rola Pernette w farsie "Szczęśliwe dni" Claude'a Pugeta (1939). Szaflarska zazwyczaj grała kobiety pełne życia, energii, emanujące kobiecością. Aktorka potrafiła wcielić się także w role dramatyczne czy wręcz tragiczne, np. Żanety Dylskiej w "Wilkach nocy" Tadeusza Rittnera (1962) czy Ruth w "Niemcach" Leona Kruczkowskiego (1949 i 1954).

Ważniejsze filmowe role Szaflarskiej to m.in. rola Podstoliny w filmowej wersji "Zemsty" w reżyserii Antoniego Bohdziewicza i Józefa Korzeniowskiego (1956) i Babci Misi w "Dolinie Issy" w reżyserii Tadeusza Konwickiego (1982). Artystka chętnie współpracuje z młodymi reżyserami; wystąpiła m.in. w dwóch filmach Doroty Kędzierzawskiej: "Diabły, diabły" (1991) i "Nic" (1998).

Współpracowała także z Agnieszką Glińską i jednym z najbardziej nowoczesnych twórców teatralnych, Grzegorzem Jarzyną.

Oprócz tego grała m.in. ciotkę Anielę w "Przedwiośniu" Filipa Bajona (2001) i siostrę Ludwikę w serialu "Czwarta władza" Witolda Adamka (2004).

Szaflarska jest laureatką wielu nagród i odznaczeń, m.in. w 1978 r. odznaczona została Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.