Artykuły

Szanse na sukces są w tekście. Bo czyż nie najbardziej wiarygodnym miejscem jest dno, a najsilniej fascynującymi dla obserwatorów czyjeś próby od owego dna odbicia? Takim dnem jest na pewno życie Geno­wefy Szczur, bohaterki monodra­mu Andrzeja Lenartowskiego "WIELKI PIĄTEK, CZYLI KO­BIETA DEMON", zawartego w książce "Listy z grobów dziecin­nych". Rzecz jest wkomponowa­na w całość na zasadzie krótkie­go utworu scenicznego, napisane­go przez jednego z bohaterów - kierownika cmentarzy komunal­nych, mistrza ceremonii pogrze­bowych - Bolesława Pocieszkę. Jeśli to opowieść o życiu, które już u zarania napiętnowane zostaje tragicznym znamieniem, opowieść o człowieku, którego psychika, kształtowana w mrocz­nej epoce stalinizmu i deformowana przez demoralizującą ideo­logie, na zawsze już pozostaje chora. Donosicielstwo, prostytu­cja, dzieciobójstwo nie czynią mimo wszystko z bohaterki po­staci zdecydowanie negatywnej. Ta, zdawałoby się wynaturzona istota, zdobywa się na ludzki odruch odwiedzenia w wigilijny wieczór córki. Odrzucona, pisze list do... Boga. List będący jakby spowiedzią życia.

I tęudramatyzowaną spo­wiedź oglądamy właśnie na scenie kameralnej Teatru Polskiego w wykonaniu Barbary Zgorzalewicz. Aktorka posiada dość wewnętrznej siły, by przez prawie półtorej godziny skupiać na sobie uwagę widzów. Dość dobrze interpretuje też tę postać, do właściwych na ogół sięga środków wyrazu. Chociaż w nie­których momentach - miast płaczliwego zawodzenia, przyda­łoby się więcej dystansu, czy na­wet jakiegoś prymitywnego cy­nizmu. To poczucie krzywdy, o którym tak często mowa jest w tekście, na scenie wypada zbyt dosłownie.

Nie mam zastrzeżeń do reży­serii Józefa Fryźlewicza. Oszczęd­na nie narzucająca się scenografia Mariusza Napierały pozwala widzowi skoncentrować się na grze artystki. Po co jednak owe pretensjonalne ozdobniki z prze­marszem przez foyer konduktu żałobnego? Zbyt mało korespon­duje to z przesłaniem samego monodramu.