Artykuły

- Myślę, że trudność w porozumieniu się z rodzicami wynika z pewnego przejęcia pokoleniowego. Nasi rodzice, pięćdziesięciolatkowie, zwykle mają korzenie chłopo-robotnicze i jako ludzie wykształceni, żyją zupełnie inaczej niż swoi rodzice. Nie wiedzieli, jak nas wychować, bo nie mieli żadnych wzorców, sposoby naszych dziadków były nieaktualne. Chcieli wyrwać z biedy, a ich sukces życiowy wyznaczał status materialny. Jak ma się pieniądze, to trzeba je trzymać, a że własne dzieci też traktowali jak rodzaj dobra, ich też nie chcieli wypuścić z garści - Katarzynie Kamińskiej opowiada Szymon Bogacz.

Zaznacza pan, że prawie zawsze pisze na zamówienie. Kto zamówił "W imię ojca i syna"?

Katarzyna Kamińska: Pomysł na dramat pojawił się miesiąc przed terminem dostarczenia sztuk na konkurs o Gdyńską Nagrodą Dramaturgiczną. To konkurs wymógł na mnie napisanie tej sztuki.

Pana bohater dogaduje się ze swoim ojcem dopiero po jego śmierci. Za życia porozumienie na linii ojciec-syn jest niemożliwe?

Wydaje mi się, że z rodzicami można dogadać się albo po alkoholu, albo po ich śmierci. Wersja pośmiertna jest bardziej spektakularna, więc jej użyłem. Tematy obyczajowe najbardziej mnie interesują, głównie pod tym kątem obserwuję ludzi. Widzę brak porozumienia pomiędzy dziećmi i rodzicami, układy partnerskie dotyczą wyjątków. Nasze relacje zwykle opierają się na zależności bóg-ojciec i dzieci-poddani. Dzieci w oczach tego typu rodziców nigdy nie mają więcej niż dziesięć lat, do końca życia są traktowane przedmiotowo.

W pańskiej wersji wydarzeń ojciec jest kimś w rodzaju upadłego boga. Strój ma wymięty, twarz zmęczoną, a od swoich poddanych pożycza pieniądze.

Scena z bogiem-ojcem to zapis mojego snu, od którego zaczęła się praca nad tekstem. Myślę, że trudność w porozumieniu się z rodzicami wynika z pewnego przejęcia pokoleniowego. Nasi rodzice, pięćdziesięciolatkowie, zwykle mają korzenie chłopo-robotnicze i jako ludzie wykształceni, żyją zupełnie inaczej niż swoi rodzice. Nie wiedzieli, jak nas wychować, bo nie mieli żadnych wzorców, sposoby naszych dziadków były nieaktualne. Chcieli wyrwać z biedy, a ich sukces życiowy wyznaczał status materialny. Jak ma się pieniądze, to trzeba je trzymać, a że własne dzieci też traktowali jak rodzaj dobra, ich też nie chcieli wypuścić z garści. żeby przypadkiem nie zrobiły sobie, a tym samym i im samym, krzywdy. W takich domach nie wiadomo było, kiedy podawać obiad i co, poza

pieniędzmi, jest ważne. Najważniejsze to wyrwać się z biedy, dorobić, odpocząć na siłę.

Jakie wzorce męskości przekazali dzisiejszym trzydziestolatkom wiecznie zmęczeni ojcowie?

Nasze pokolenie żyje bardziej świadomie, zna swoje potrzeby, a nasi ojcowie często je zaniedbywali. Trudno mi odpowiedzieć na pytanie: co jest męskie? Łowienie ryb z ojcem było dla mnie fajne do pewnego czasu, potem mi się odechciało. Pytanie więc, czy powinienem iść dalej, rozwijać się, być mądrzejszy od niego? Czy może jestem

bardziej męski, kiedy prowadzę z nim grę i udaje małego synka?

Znajomość zasad muzyki pomaga w pisaniu?

Gdybym kiedyś nie był muzykiem, dziś nie mógłbym pisać. Dzięki temu wiem, jaką długość i rytm powinno mieć zdanie. Zawsze rozumiałem pisanie jako proces, który odbywa się w głowie, nie na kartce.

Dlaczego ima się pan różnych innych prac? Sprzedawał pan losy na irlandzkiej loterii, pracował w sieci fast foodów, ostatnio był pan doradcą w markecie budowlanym.

Zrezygnowałem z zawodu muzyka po to, żeby. Często zmieniam pracę, po to, żeby pisać, bo łączenie jej z pisaniem jest niełatwe. Nie dziwię się rzeszom ludzi, którzy po ośmiu godzinach pracy nie chcą niczego więcej jak usiąść przed telewizorem z pilotem w ręce. Mózg nie działa tak jakbym tego chciał, mimo że tylko ciało pracowało.