Jeleń i Grażyna
Są leszcze artyści odważni, nie ulegający presji naszych skomercjalizowanych czasów, goniących za tanią rozrywką, erotyzmem i pustym mieleniem słów.
Dwa warszawskie teatry zaprezentowały ostatnio spektakle świadczące o ambicjach, o wrażliwości, a nawet (jak w przypadku Teatru Adekwatnego) o potrzebie misji ich twórców.
Spektakl pierwszy, noszący tytuł Biały Jeleń, którego reżyserem, autorem i wykonawcą jest Stasys Eidrigevicius, przedstawiony został na scenie stołecznego Teatru Studio.
Znamy Statysa Eidrigeviciusa, Litwina osiadłego i ożenionego w Polsce, jako wybitnego artystę plakatu o niezwykłej wyobraźni i wrażliwości. Jego charakterystyczne kukły, którymi wypełnia obrazy, i malarska poezja — to wartości bliskie pojęciu teatru.
Artysta przedstawił publiczności pełną poezji i czytelnej symboliki opowieść o swoim życiu. Jest w niej najważniejsza osoba — matka artysty, i jest jego sztuka. A przede wszystkim — on sam kierujący tym osobistym misterium, zakończonym pojawieniem się — wymarzonego, symbolicznego jelenia
Drugi warszawski spektakl, to Grażyna Mickiewicza, którą przedstawił, od lat znany z niekonwencjonalnej działalności artystycznej, Teatr Adekwatny, którym kierują wybitni aktorzy: Magda Teresa Wójcik i Henryk Boukołowski.
Scena ta, mieszcząca się przy Rynku Starego Miasta, mająca wierną i głównie młodą publiczność, przyciąga widzów atrakcyjnością treści i formy. I oczywiście, aktorskimi indywidualnościami.
— Kto dziś sięga po Grażynę? — chciałoby się zapytać. Może właśnie ktoś odważny albo zdeterminowany. Ktoś, kto uważa, że nie może przepaść narodowe dzieło w zalewie tandety. Mało tego — że dzieło może ukazać się od nowa i udowodnić swoją aktualność. Wszak piastowanie władzy i jej mechanizmy są jakością uniwersalną.
Z taką zapewne misją przystąpił do adaptacji Mickiewiczowskiej Grażyny znany aktor, Marek Frąckowiak, angażując do swego spektaklu aktorską młodzież, a także Sławomirę Łozińską do roli tytułowej.
