Jakub Offenbach "Orfeusz w Piekle"
Sam fakt, że dyrekcja Romy sięgnęła po słynną francuską operetkę, jest nie do przecenienia, bo to jedno z najzabawniejszych dzieł w historii teatru muzycznego, którego wymowa, cięty dowcip i kpiarski ton nie straciły ani ostrości, ani uroku. Choć żarty z mitologii nie wzbudzają dziś na widowni takich salw śmiechu jak wtedy, gdy historię antyku byle uczeń miał w małym palcu, to satyra na podwójną moralność, pruderię i wszechwładną siłę seksu czyni z "Orfeusza w piekle" dzieło wciąż żywe. Genialność i nieśmiertelność farsy Offenbacha zasadza się na tym, że to poniekąd dzieło autoironiczne: kpiąc ze wszystkiego dookoła, szydzi również z teatralnej sztampy, wysokiego tonu, a żonglerka operowo-teatralnymi konwencjami może być prawdziwym źródłem inspiracji.
Z dwóch odmiennych wersji Offenbachowskiego arcydzieła Wojciech Kępczyński wybrał pierwszą, z 1858 r., bardziej zwartą i ciętą, i uzupełnił ją kilkoma słynnymi numerami dopisanymi do późniejszej o piętnaście lat przeróbki w stylu
wielkiej rewii. Dowcipne polskie tłumaczenie Jerzego Merunowicza równie znakomicie uzupełnił Andrzej Ozga, jednak z powstałego materiału nie do końca udało się skomponować zwarte dramatycznie przedstawienie. Winę ponosi reżyser, który nie wykorzystał talentu zdolnych wykonawców, wielu z niebanalnym vis comica. Z lepszym lub gorszym efektem spektakl dźwigają na swych barkach protagoniści: Eurydyka (Grażyna Brodzińska), Orfeusz (Adam Zdunikowski), Jowisz (Zbigniew Macias) i Opinia Publiczna (Barbara Żarnowiecka). Uznanie należy się im jednak za grę sceniczną, bowiem muzycznie spektakl pozostawia wiele do życzenia - mimo kilku udanych wokalnie mniejszych ról główni wykonawcy i orkiestra pod batutą Tadeusza Karolaka nie osiągają poziomu, który muzyce operetkowej zapewnia się na dobrych europejskich scenach.
