Teatr słowa mówionego i śpiewanego, wykorzystujący radiową technikę nadawczo-odbiorczą, wzbogacony muzyką i efektami akustycznymi; związany z początkami radiofonii publicznej (1925), kontynuuje i rozwija wieloletnią tradycję radia artystycznego w Polsce.
W okresie międzywojennym nazywany „teatrem wyobraźni”. Pierwszym spektaklem radiowym były fragmenty Warszawianki Stanisława Wyspiańskiego w opracowaniu radiowym i reżyserii Mikołaja Alojzego Kaszyna, nadane 29 listopada 1925 roku. Premiera pierwszego, specjalnie napisanego dla radia, słuchowiska Pogrzeb Kiejstuta Witolda Hulewicza odbyła 15 maja 1928 roku w rozgłośni Polskiego Radia w Wilnie; jest to także moment narodzin dramaturgii radiowej.
- "C jak Cisna" - opowieść na pięć głosów 23 listopada 1972
- "Happy end" 11 lutego 2001
- "La Mort" nad wanną Marata 29 maja 1981
- "N" 29 czerwca 1974
