Przedstawienia

Opera komiczna w 3 aktach; libretto: kompozytor, wg "La Locandiera" Carlo Goldoniego.
Prapremiera: Praga, V 1959.
Osoby: rycerz di Rippafratta - baryton; markiz di Forlimpopoli - bas; hra­bia di Albafiorita - tenor; Mirandolina - sopran; Ortensia - sopran; Dejanira - mezzosopran; Fabrizio - tenor; służący rycerza - bas; jubiler - tenor.
Akcja rozgrywa się we Florencji w okresie Renesansu.
Akt I. Młodą florencką oberżystkę, Mirandolinę, tak hoj­nie obdarzyły niebiosa urodą i wdziękiem, że podbija ona wszy­stkie męskie serca. Asystuje jej więc wytrwale zubożały mar­kiz, który usiłuje zaimponować oberżystce arystokratycznym tytułem, oraz bogaty hrabia, pragnący pozyskać jej serce ko­sztownymi prezentami. Aby mieć łatwiejszy przystęp do obiektu swoich pragnień, obydwaj zamieszkali w gospodzie Mirandoliny, do której sprowadza się też niebawem trzeci szlachcic, ry­cerz di Rippafratta. Widząc jego gburowatość i złośliwość, a przede wszystkim przejawianą na każdym kroku pogardę dla kobiecego rodu, Mirandolina postanawia obudzić miłość w sercu rycerza, a następnie upokorzyć go za pomiatanie najpiękniej­szym tworem natury, jakim jest kobieta. Odtrąca więc od sie­bie - przynajmniej pozornie - zakochanego w niej młodego i ubogiego Fabrizia, jakkolwiek wie dobrze, że właśnie on jest najwierniejszym i najwartościowszym zalotnikiem, i kokietuje Rippafrattę.
Akt II. Mirandolina roztacza przed rycerzem di Rippafratta cały swój kobiecy czar, używa ogromnego zasobu kokieterii, aby z zaprzysięgłego wroga kobiet uczynić... zakochanego błaz­na. D° gospody przybywają dwie zrujnowane dziedziczki, które wnet zaginają parol na markiza i hrabiego. Mirandolina obser­wuje ich zabiegi z humorem, przede wszystkim jednak śledzi przemianę w sercu swojego rycerza. Przemiana ta następuje, i to tak gwałtownie, że piękna oberżystka jest nie na żarty przera­żona nagłym wybuchem namiętności zaciekłego dotąd wroga ko­biet. Przed jego zakusami ratuje ją jednak Fabrizio.
Akt III. Wiernie kochający Fabrizio bierze górę nad wyso­ko urodzonymi zalotnikami, gdyż Mirandolina wobec wszystkich uroczyście oddaje mu swą rękę. Ukarany za swe grubiaństwa, rycerz przeklina kobiecą fałszywość i niestałość, po czym, po­hańbiony, uchodzi z placu boju. Kto poznał miłość, niech się wystrzega kobiecego sprytu i przewrotności - tak w zakoń­czenia poucza zebranych Mirandolina.
"Mirandolina" to ostatnie większe dzieło znakomitego czeskiego kompozytora. Od strony muzycznej reprezentuje opera ta styl raczej klasycyzujący, nawiązując po trosze do sławnych wło­skich mistrzów z dziedziny komedii muzycznej ma charakter kameralny (także skład orkiestry nie jest zbyt wielki), solowe partie odznaczają się melodyjnością, wielką zaś zaletą jest pro­stota i elegancja konstrukcji formalnej.
Źródło: Przewodnik Operowy Józef Kański, PWM 1997

Ukryj streszczenie