Przedstawienia

Sztuka w 3 aktach
około 15 postaci


Wychowawcza intencja sztuki odnosi się do spraw elementar­nych. Mały tygrysek przezwycięża własne tchórzostwo. Tygrys Pietrek boi się wszystkiego. Dorosłe tygrysy odbierają Pietrkowi paski, przedmiot dumy tygrysiego rodu, wyrażając w ten spo­sób pogardę wobec tchórzostwa małego tygryska, Pietrek zaszywa się w kąt i płacze. Teraz już nikt nie chce bawić się z nim, nawet małpy. Rusza więc pociągiem w świat, by szukać odwagi.
W wielkim mieście kolorowe neony reklamują odwagę różnego rodzaju. Wizytę u dentysty a nawet wskakiwanie w biegu do tram­waju. Spotyka oddział dzielnych żołnierzy. Każdy żołnierz musi jednak strzelać do celu. To także nie podoba się Pietrkowi. Tygrys Pietrek wędruje dalej. Spotyka Indian i zostaje poddany próbom charakteru. Pietrek nie chce popisywać się tak rozumia­ną odwagą. Nie ma też ochoty brać udziału w kowbojskich breweriach.
Niepocieszony wraca więc do domu, do Mamy. Mama jest bar­dzo chora, może ze zmartwienia. Leży w łóżku i ma gorączkę. Trzeba natychmiast sprowadzić lekarza. Jest noc i burza. Tego Pietrek boi się najbardziej w życiu. Mimo to wyrusza w nocy, w czasie burzy, w drogę za Wielką Rzekę. Krok po kroku pokonu­je straszną przestrzeń, wielki strach i dziwne zjawy. Sprowa­dza Lekarza. Mama powraca do zdrowia. Potężne tygrysy, w nagro­dę za wielką i prawdziwą odwagę zwracają Pietrkowi tygrysie pas­ki, symbol tygrysiego nieustraszonego rodu.
Wydaje się, że autorów najbardziej jednak bawił sam sposób przedstawienia tego tematu. Uwagi w didaskaliach informują: "Cała skomplikowana struktura widowiska jest próbą odchylenia dramaturgii teatru lalek od profilu dramaturgii teatru ludzkie­go". Tekst budowany jest na zasadzie błyskotliwej relacji róż­nych środków animacyjnych i aktorskich, uwzględniających cha­rakter postaci i rodzaj sytuacji. Autorzy przewidzieli więc czarny teatr, grę na proscenium - miejscu najważniejszych zda­rzeń w sztuce, grę w masce, formy będące bliskie obrazowi filmowemu, sceny jednocześnie lalkowe i maskowe, zdarzenia prowa­dzi i komentuje "Głos". Tekst należy traktować jako partyturę tego, co ma być stworzone na scenie.
Sztuka pobiła rekordy popularności zarówno w polskim jak i zagranicznym teatrze lalek.

Źródło: Informator o repertuarze polskiej współczesnej dramaturgii teatru lalek, Agencja Autorska, Warszawa, 1984

Ukryj streszczenie