Sztuka w 2 częściach
około 20 postaci
Sztuka stanowi dość wyjątkową propozycję publicystycznej dramaturgii dla dzieci. Porusza temat wojny i pokoju, angażując w tę problematykę świat dzieci i dorosłych i czyniąc ze światów przyrody i przedmiotów sprzymierzeńców dobrej sprawy. Wyobraźnia i błyskotliwie ukształtowana fabuła sprawiają, że jest to utwór żywy, sugestywny, ma wartości trwałe.
Akcję prowadzą dwa równoległe plany: ludzie i przedmioty. Planowi pierwszemu przewodzi Wielki Admirał, inicjator wybuchu wojny. Admirał ustalił dokładną godzinę rozpoczęcia działań wojennych. Plan drugi to zegary. Zegary, przedmioty obiektywnie uczestniczące w czasie, opowiadają się po stronie sprawiedliwości. Postanawiają nie dopuścić do wybuchu wojny. Chcą też pomóc dzieciom Admirała, które także nie chcą wojny - Jackowi, aresztowanemu przez ojca i Honoratce, która uciekła z domu. Zegary ogłaszają strajk wszystkich na świecie chronometrów. Dowództwo obejmuje Zegar Ścienny.
W gabinecie Wielkiego Admirała wojskowa narada zamienia się w piekło. Nikt nie potrafi odpowiedzieć" na pytanie "która godzina?". Dywersyjna działalność wroga, jak mówi Admirał, dezorganizuje wojenne plany. Wielki Admirał wpada wreszcie na pomysł wydawania rozkazów według czasu zegarów słonecznych. Zegary nie dają za wygrane. Jedne nawiązują kontakt ze Słońcem, inne ze Słonecznikiem. Pośrednikami są Telefony, sprzyjające zegarom w obawie przed służbą wojskową w bataliach łączności. Słońce obiecuje, że postara się o zachmurzenie.
Przeciwko wojnie występuje zgodnie świat przedmiotów i świat przyrody. Protestują w końcu i ludzie, na czele ze związkiem zegarmistrzów, zaniepokojeni grożącym bezrobociem. W mieście panuje wielki chaos, grozi rewolta tłumów. Admirał wie,że przegrał. Najwyższy czas, by wódz zegarów, Ścienny i wódz wojska, Admirał, odbyli decydującą rozmowę. Admirał wydaje swój ostatni rozkaz. Każe przyprowadzić dzieci i podaje się do dymisji. Ścienny ogłasza dokładny czas. Jest to godzina zakończenia przedstawienia w teatrze.
Źródło: Informator o repertuarze polskiej współczesnej dramaturgii teatru lalek, Agencja Autorska, Warszawa, 1984
Ukryj streszczenie