Alma Karr
KAR Alma, właśc. Lidia Iwanow (14 listopada 1903, Wołyń – 13 lipca 1992, Stanisławów Pierwszy),
aktorka i tancerka
Była córką rosyjskiego księdza prawosławnego Nikołaja Iwanowa i Olgi z Pawłowskich. Zdobywała edukację w szkole klasztornej w Ostrogu nad Horyniem. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wraz z rodziną otrzymała polskie obywatelstwo. W latach 20. zamieszkała na stałe w Warszawie. W 1929 – jako Alma Carris – zagrała rolę Wandy, przyjaciółki Ireny Pareckiej, w filmie Wiktora Biegańskiego Kobieta, która grzechu pragnie, a rok później statystowała w filmie Michała Waszyńskiego Niebezpieczny romans. W 1933 wcieliła się w epizodyczną rolę hrabianki Dziuni w filmie Juliusza Gardana 10% dla mnie. Na początku lat 30., zapewne w ramach przygotowań do roli Lulu w Zabawce, uczyła się tańca w Szkole Gimnastyki i Tańca Ireny Prusickiej.
Prawdziwą popularność Alma Kar zdobyła za sprawą producenta filmowego Stefana Gulanickiego, który obsadzał ją w głównych rolach w filmach swojej produkcji. W filmie Michała Waszyńskiego Zabawka z 1933 zagrała rolę tancerki rewiowej Lulu, w Panience z poste restante Michała Waszyńskiego i Jana Nowiny-Przybylskiego z 1935 wcieliła się w postać urzędniczki Marysi, a w Tajemnicy panny Brinx Bazylego Sikiewicza wystąpiła jako Wanda Tarska. Kiedy Stefan Gulanicki wycofał się z działalności filmowej, zakończyła się również jej kariera artystyczna.
Na fali popularności w polskiej kinematografii Alma Kar wystąpiła w rewii Frontem do Hożej z udziałem członków kierowanej przez Fryderyka Jarosy’ego Starej Bandy, m.in. Stanisława Sielańskiego, Stefanii Górskiej, Zofii Terné i Witolda Zacharewicza. Premiera spektaklu odbyła się 16 października 1934 w teatrzyku Hollywood i cieszył się on bardzo dużą popularnością. Był to jedyny występ teatralny aktorki.
Alma Kar dwukrotnie wychodziła za mąż. Jak twierdziła w wywiadzie dla „Kina”, pierwsze małżeństwo zawarła w wieku 16 lat, a jej mężem był nieznany bliżej Pickart. Związek ten po trzech latach zakończył się rozwodem. W 1939 drugim mężem artystki został Adam Szymonowicz, przed wojną naczelnik wydziału Izby Skarbowej w Poznaniu, a po wojnie pracownik Ministerstwa Finansów w Warszawie. Przez większość życia mieszkała w Warszawie, lecz ostatnie miesiące spędziła w domu opieki w Stanisławowie Pierwszym, gdzie trafiła po złamaniu stawu biodrowego. Została pochowana na Cmentarzu Komunalnym w Kętrzynie.
Bibliografia
S. Łoza, Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania, Warszawa 1939 [tu błędna data urodzenia: 14 listopada 1908]; G. Rogowski, Skazane na zapomnienie. Polskie aktorki filmowe na emigracji, Warszawa 2017; K. A. Wysiński, Związek Artystów Scen Polskich 1918–1950. Zarys monograficzny, Wrocław 1979; „Bluszcz” 1934, nr 2; „Kino” 1930, nr 12; 1933, nr 52; 1934, nr 24, 28; „Kino dla Wszystkich” 1933, nr 31; „Kino dla Wszystkich i Teatr” 1937, nr 3; „Pion” 1934, nr 2; „Prosto z Mostu” 1936, nr 40; „Trubadur Warszawy” 1934, nr 40; „Wiadomości Filmowe” 1933, nr 17; 1934, nr 13, 16; Paszport Olgi z Pawłowskich Iwanow z ok. 1912 [tu poprawna data urodzenia]; Informacje Marii Iwanowskiej.
Marek Teler (2024)
