Józef Polkowski
POLKOWSKI Józef, właśc. J. Olżyński (ok. 1797 - 9 VI 1835 Warszawa), śpiewak, aktor. Był mężem ->Ludwiki P. (ślub 20 V 1824). Uczył się w Szkole Muzyki i Sztuki Dramatycznej w Warszawie. Debiutował na scenie T. Narodowego 10 VI 1821 w partii Hrabiego Bertranda ("Szczęśliwe oszukanie") i został zaangażowany. Śpiewał przeważnie partie tenorowe, niekiedy także barytonowe; ważniejsze: tyt. w "Otellu" G. Rossiniego, "Fra Diavolu", "Janie z Paryża", Massaniello ("Niema z Portici"), Dickson ("Biała dama"), Maks ("Wolny strzelec"), Franwal ("Alina królowa Golkondy"), Licyniusz ("Westalka"), Gottard ("Sroka złodziej"), Figaro ("Cyrulik sewilski"), Dandini ("Kopciuszek"). Głos miał wg oceny współczesnych przyjemny i silny, mimo nieco gardłowych tonów, nie był jednak dobrym aktorem. Grywał niekiedy niewielkie role, przeważnie służących w repertuarze dramatycznym. Ostatni raz wystąpił na scenie 2 XII 1834 w partii Rwimira ("Czaromysł"). Bibl.: SMP; Sowiński: Słownik muzyków; Wójcicki: Powązki; Gaz. warsz. 1829 nr 295; Kłosy 1883 nr 929 (il.), 930; Chomiński; Jasiński; Krogulski. Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
