Eugeniusz Chojnacki
CHOJNACKI Eugeniusz Teofil (11 listopada 1930 Poznań – 3 stycznia 1993 Poznań),
tancerz.
Był synem Teofila i Zofii Chojnackich; mężem tancerki Krystyny z domu Till. Uczył się w Poznaniu, najpierw w gimnazjum handlowym, a od 1946 w szkole baletowej przy Teatrze Wielkim pod kierunkiem Bronisława Mikołajczaka, Barbary Bittnerówny, Jerzego Kaplińskiego. Od początku 1950 do połowy marca 1954 tańczył w zespole zorganizowanym przez Zjednoczone Przedsiębiorstwa Rozrywkowe w Warszawie, z wyjątkiem 1951–52, kiedy odbywał służbę wojskową.
Od 15 marca 1954 do końca sezonu 1954/55 był tancerzem Opery Śląskiej w Bytomiu, gdzie poznał swoją przyszłą żonę. Od sezonu 1955/56 do 31 grudnia 1959 tańczył w Operze im, Moniuszki w Poznaniu, od początku 1960 do 1962 w Operze Bałtyckiej w Gdańsku, a w 1962/63 był solistą baletu w Teatrze Muzycznym Opery i Operetki w Bydgoszczy. W sezonie 1963/64 wrócił do Opery poznańskiej na stanowisko koryfeja baletu, ale 1 marca 1964 odszedł na własną prośbę i zaangażował się jako solista baletu w Operetce w Warszawie. Pozostał na tej scenie do 31 sierpnia 1965. W swojej działalności artystycznej najczęściej brał udział w tańcach zespołowych, wykonywał niewielkie partie, m.in.: Diabła, Szlachcica, Muszkietera i Górala (Pan Twardowski, 1955); Wieśniaka (Pieśń o ziemi), Cygana (Czarodziejska miłość), Przyjaciela i Tatara (Fontanna Bachczyseraju) – 1958; Strzelca, Chłopca i Gościa w barze (Nowa Odysea), I Złoczyńcę (Cudowny Mandaryn) – 1959; Zawadiackiego (Król Wichrów), Romea i Tybalta (Romeo i Julia), a także Demona w operze Faust – 1963; występował jeszcze m.in. w Valses nobles et sentimentales, La Valse, Historia żołnierza i w operetkach: Wesoła wdówka i Miss Polonii – 1964.
Bibliografia
Almanach 1992/93; Bydg. leksykon operowy, Jankowski, Misiorny; Opera Śląska 1945–55; Świtała; Głos Wielk. 1993 nr 5, 6; Akta: T. Muzyczny Roma Warszawa, T. Wielki Poznań; Almanach 1944–59.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
