Bronisława Dowiakowska
DOWIAKOWSKA Bronisława Apolonia Izabela, zamężna Klimowicz (9 II 1840 Warszawa -3 II 1910 Warszawa), śpiewaczka. W wieku czternastu lat rozpoczęła naukę w szkole śpiewu pod kier. J. Quattriniego. Początkowo występowała na koncertach, w 1858 debiutowała w WTR: 20 IV w partii Eleonory ("Aleksander Stradella"), potem Małgorzaty ("Hugonoci") i Elwiry ("Don Juan"). 1 III 1859 została zaangażowana do WTR. Szybko osiągnęła wybitną pozycję w zespole; już w 1860 miała w swoim repertuarze wiele partii śpiewanych poprzednio przez Paulinę Rivoli. W 1864 wyszła za mąż za Jakuba Klimowicza, urzędnika kancelarii gubernatora warsz.; w pracy scenicznej używała nadał nazwiska panieńskiego. W 1873 występowała gościnnie we Lwowie i w Krakowie, w styczniu 1880 we Lwowie, w 1881 w Kijowie i w Odessie, jesienią 1883 i w październiku 1885 znowu we Lwowie. Do innych miast: Lublina, Wilna, Ciechocinka, Krynicy i Łodzi wyjeżdżała jedynie w czasie urlopów i występowała tam przede wszystkim na koncertach. Kariera jej związana była głównie z T. Wielkim w Warszawie. 20 IV 1883 obchodziła tu jubileusz dwudziestopięciolecia pracy scenicznej. W zimie 1888/89 przebywała w Nicei; jej występy w tamtejszej operze cieszyły się dużym powodzeniem. W 1894 przyznano jej benefis, który odbył się 20 V w T. Wielkim w Warszawie. Po raz ostatni wystąpiła 2 IX tego roku śpiewając partię Filiny ("Mignon"). Następnie zajmowała się pracą pedagogiczną. W 1908 została wybrana do zarządu amatorskiego Tow. Teatralnego im. Bogusławskiego.
D. posiadała sopran o rzadko spotykanej skali (od dolnego A do trzykreślnego E), tak silny, że dominował nad chórem i orkiestrą. Dzięki temu z równym powodzeniem śpiewała partie dram., liryczne i koloraturowe. Do końca swojej długiej kariery zachowała świeżość głosu. W ciągu trzydziestu sześciu lat - najdłużej ze wszystkich pol. śpiewaczek występujących w tym czasie - wykonywała olbrzymi repertuar; śpiewała ponad sto partii. Najlepsze: Walentyna ("Hugonoci"), Aldona ("Konrad Wallenrod"), Gilda ("Rigoletto"), Rozyna ("Cyrulik sewilski"), Micaela ("Carmen"), Małgorzata ("Faust") oraz partie tyt. w "Halce" i "Hrabinie". Występowała też w operetkach ; śpiewała m.in. partię Eurydyki ("Orfeusz w piekle") i tyt. w "Pięknej Helenie". Doskonała technika wokalna i pamięć muz., żywy temperament i talent aktorski sprawiły, że uchodziła za jedną z najwybitniejszych pol. śpiewaczek.
Bibl.: Album teatr. II s. 53 (il.); Got: Teatr Koźmiana; Pepłowski: Teatr we Lwowie I, II; PSB V (M. Rulikowski); Rulikowski: Teatr warsz.; SMP; EMTA 1893 nr 530 (il.), 1894 nr 555; Kur. warsz. 1910 nr 35; Jasiński.
Ikon.: J. Lewicki: D. jako Zuzia (Verbum nobile), cynkotypia, repr. Tyg. ilustr. 1861 nr 68; H. Filipowicz: Portret, lit., Mucha 1875 nr 22; S. Lentz: Portret, karyk., rys. MNWarszawa; Fot. pryw. i w rolach - Bibl. Nar. (Zakład Grafiki), IS PAN, Bibl. Jagiell., MHKraków, MTWarszawa, zb. S. Dąbrowskiego.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
