Halina Bujalska-Kleyn
BUJALSKA Halina Józefa, z domu Narożny, secundo voto Kleyn (20 sierpnia 1917 Warszawa – 1 stycznia 1986 Warszawa),
śpiewaczka, aktorka.
Była córką Franciszka Narożnego, cukiernika, i Zofii z Góreckich; jej pierwszym mężem był urzędnik Zenon Bujalski (ślub 30 listopada 1939 w Warszawie, rozwód w 1961), drugim aktor Jerzy Kleyn (ślub 4 stycznia 1975 w Warszawie). Po zdaniu matury studiowała w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Tu przeżyła lata II wojny światowej i okupacji niemieckiej, w tym czasie uczęszczała na prywatne lekcje śpiewu. Po wojnie, w 1930–55 naukę śpiewu kontynuowała na lekcjach u Stani Zawadzkiej w Warszawie. W 1955 zdała eksternistyczny egzamin aktorski.
Od 1949 pracowała jako lektorka w warszawskiej rozgłośni Polskiego Radia, brała też udział w słuchowiskach i audycjach słowno-muzycznych. Od stycznia 1954 była adeptką w Operetce Warszawskiej, występowała tu także w sezonach 1954/55 i 1955/56, w rolach: Dozorczyni (Domek trzech dziewcząt), Konstancji (Noc w Wenecji), Pani Quimper-Cardeck (Życie paryskie). W sezonach 1959/60–1960/61 należała do zespołu Teatru im. Węgierki w Białymstoku, zagrała: Panią Dorotę (Poskromienie złośnicy), Melanię (Jadzia wdowa), Małgorzatę (Wiele hałasu o nic). Później współpracowała z estradą i filmem.
Z mężem, Jerzym Kleynem, prowadziła programy muzyczno-literackie, organizowane w pałacu w Wilanowie, tak zwane Wieczory wilanowskie. Zagrała w serialu telewizyjnym i filmie Szaleństwa panny Ewy (1984).
Bibliografia
Almanach 1985/86; Panek: Operetka; Życie Warsz. 1986 nr 5; Akty ślubów nr V-131/525/1939, nr V/19/1975 oraz zgonu nr VI/35/1986, Arch. USC Warszawa; Akta (fot.), ZASP; Almanach 1944–59.
Ikonografia
J. Żebrowski: B. jako Brametzbergerowa (Domek trzech dziewcząt), karyk., rys., repr. Express Wiecz. 1954 nr 70.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
