Osoby

BUKOWSKA Alina, zamężna Stadnicka (29 listopada 1918 Wysokie Mazowieckie na Podlasiu – 19 stycznia 1990 Warszawa),

aktorka. 

Była córką Ludwika Bukowskiego, notariusza i aktorki Antoniny Plesko (lub Plesco); żoną Jerzego Stadnickiego (ślub 3 października 1953 w Warszawie). W 1938 zdała maturę w Warszawie i przez rok pracowała jako urzędniczka. W latach II wojny światowej i okupacji niemieckiej mieszkała w Warszawie, była ekspedientką; w 1942 występowała w teatrze dziecięcym, prowadzonym przez Stanisława Płonkę-Fiszera, w sali teatru Złoty Ul (grała Złą Wróżkę w Śpiącej królewnie). Po upadku powstania została wywieziona do Niemiec. 

Do kraju wróciła w 1945 i w tym roku zdała eksternistyczny egzamin aktorski. W dniu 27 maja 1945 wystąpiła w przedstawieniach dla dzieci zorganizowanych przez Stanisława Płonkę-Fiszera w Miejskich Teatrach Dramatycznych w Warszawie, na przykład w roli Babci (Czerwony kapturek), Czarownicy (Jaś i Małgosia). 

W sezonie 1945/46 należała do zespołu Miejskich Teatrów Dramatycznych, gdzie w 1946/47 występowała w dalszym ciągu, chociaż do zespołu już nie należała. Zagrała takie role, jak: Hanka (Moralność pani Dulskiej), Zośka (Placówka), Tecia (Dom otwarty), Klaudyna (Grzegorz Dandin), Natasza (Oświadczyny). W sezonie 1947/48 grała w Teatrze im. Węgierki w Białymstoku, na przykład rolę Sheili (Pan inspektor przyszedł), w 1948/49 była aktorką w Teatrze Lalek Niebieskie Migdały w Warszawie, w 1949/50 występowała znów w Białymstoku, jako: Skierka (Balladyna), Sigrid (Wiosna w Norwegii), Hela (Szczęście Frania), Zośka (Brygada szlifierza Karhana). W sezonie 1950/51 była zaangażowana w Teatrze Powszechnym w Łodzi, grała też rolę Heli (Szczęście Frania) w Teatrze Ziemi Rzeszowskiej; w 1951/52 i pierwszej połowie sezonu 1952/53 należała do zespołu Teatrów Dramatycznych w Częstochowie, zagrała tu m.in. Podstolinę (Fircyk w zalotach), Walę (Okno w lesie). W 1953 i 1954 angażowała się do niewielkich ról lub była obsadzana w nagłych zastępstwach w Teatrze Polskim w Warszawie, wystąpiła na przykład jako Sansygniewska (Polacy nie gęsi). 

Później zrezygnowała ze sceny, pracowała w Warszawie jako reżyserka amatorskich zespołów młodzieżowych: przy Liceum św. Augustyna (1954–56), w Domu Kultury na Muranowie (1956–59), potem przez ponad 20 lat w Studiu Opracowań Filmów, gdzie była cenioną aktorką w dziale dubbingu, oraz jako lektorka w Polskim Radiu. 

Bibliografia

Almanach 1989/90; Cały świat gra komedię; Kaszyński: Teatr łódz.; Mrozińska: T. wśród ruin; Sadowy: Teatr, plotki, aktorzy s. 27; Waszkiel: Dzieje 1945–2000; Gaz. Wyb. 2000 nr 15; Życie Warsz. 1990 nr 22; Akta (fot.), ZASP; Akt ślubu nr I/229/1953 oraz zgonu nr IV/220/1990, Arch. USC Warszawa; Almanach 1944–59. 

Ikonografia

Fot. – IS PAN, ITWarszawa.

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.