Vera Luce
LUCE Vera, zamężna Itina, także V. Konarska-Luce (27 IV 1879 Lublin - 4 X 1977 Moskwa), śpiewaczka. Była córką Włodzimierza L. i Zofii Konarskiej (zob. t. 1). Uczęszczała do gimn. w Warszawie, a potem do Warsz. Instytutu Muz., gdzie kształciła się w grze na fortepianie. Śpiewu uczyła ją matka. Zadebiutowała 31 X 1902 w warsz. T. Wielkim jako Rozyna ("Cyrulik sewilski"), została zaangażowana i w zespole opery WTR pozostała do 1905; śpiewała m.in.: Hannę ("Straszny dwór"), Ewę ("Hrabina"), Nadinę ("Napój miłosny"), Gildę ("Rigoletto"), Stellę ("Chopin" G. Oreficego), Olimpię ("Opowieści Hoffmanna"). Zyskała tu pewną popularność, zachwycano się jej ślicznym sopranem koloraturowym, nazywano "słowikiem polskim". W 1905 wyjechała do Włoch i występowała w Teatro Costanzi w Rzymie; nast. znów w Polsce: od września 1905 do stycznia 1906 w t. lwow., a od lutego do czerwca 1906 w operze warszawskiej. W kwietniu t.r. występowała też gościnnie w Moskwie. Nie zaangażowana do WTR, na sez. 1906/07 pojechała śpiewać w Mediolanie i Brescii. Od września 1907 występowała na scenach ros., m.in. w zespole S.I. Zimina w Moskwie, a także w Kijowie, Charkowie, Odessie, Woroneżu, Kisłowodsku; kilkakrotnie wiązała się z operowym zespołem Sołodownikowa (sez. 1908/09, 1910/11 i 1912/13); w 1911 przyjechała do Warszawy na gościnne występy. Ok. 1920 usunęła się ze sceny i zajęła pedagogiką. 11 IV 1923 śpiewała jeszcze gościnnie w Warszawie Zofię ("Halka"). Głos jej pozbawiony był siły, a nawet pięknej barwy, ale potrafiła mu nadać zawsze właściwe brzmienie. Dobrze wyszkolona we włoskim bel canto, techniką i lekkością śpiewu podbijała publiczność; zachwycały jej staccata, gamy, fioritury, piana, czysta koloratura; zdobywała uznanie także gra aktorska; podobała się drobna dziewczęca figura i żywa mimika. Największe sukcesy odnosiła w 1908-13; była pierwszą w Rosji wykonawczynią partii Cho-cho-san ("Madame Butterfly", Moskwa 1911). Wśród wielu pierwszoplanowych partii wykonywała takie, jak: Małgorzata de Valois ("Hugonoci"), tyt. w "Lakme", "Manon" i "Śnieżynce", Julia ("Romeo i Julia"), Mimi ("Cyganeria"), Szemachańska Królowa ("Złoty kogucik"), Nedda ("Pajace"), Oskar ("Bal maskowy"). Bibl.: Okręt; Pajączkowski: Teatr lwow.; TE; Kur. Warsz. 1902 nr 302, 309, 1906 nr 106, 174; Archiwum WTO (Wsiesojuznoje Tieatralnoje Obszczestwo), Moskwa; Prosnak: T. Wielki. Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
