Osoby

BUBIEC Roman (16 X 1907 Warszawa - 15 XI 1975 Gdynia), scenograf. Był synem Mateusza i Walerii B. Uczył się w Warszawie w gimn., a potem w Warsz. Szkole Sztuk Zdobniczych i Ma­larstwa, gdzie studiował malarstwo dekoracyjne i grafikę (ukończył ją w 1930). Następnie był w Szkole Podchorążych Piechoty. Współpracę z te­atrem rozpoczął w 1931 w Łodzi w kabarecie pod kier. K. Tatarkiewicza. W 1932-33 współpracował sporadycznie z t. rewiowymi w Warszawie; był także dekoratorem i aktorem w amat. Kole Dram. im. L. Rydla, grał m.in. Pisarza ("Moja emulacja z Panną Marianną"), Pana ("Świeczka zgasła"). Wkrótce porzucił scenę i do II wojny świat. uprawiał ma­larstwo, gł. monumentalne (projekty i wykonanie polichromii kościelnych). W 1939 był grafikiem w Zarządzie Głównym PCK w Warszawie; tam też pracował w czasie okupacji niemieckiej. Po powsta­niu warsz. przebywał w Mszanie Dolnej, później w Zakopanem, gdzie w 1945-48 pracował w sa­natorium PCK; organizował tu także góralskie t. lu­dowe. Właściwą działalność scenograficzną rozpo­czął w poł. sez. 1948/49, gdy został zaangażowany do T. Wybrzeże w Gdańsku; w sez. tym wystawiono w jego scenografii: "Seans", "Srebrną szkatułkę", "Harry Smith odkrywa Amerykę", "Lato w Nohant"; w sierpniu 1949 zrealizował też scenografię wg projektu I. Galla Halki", wystawionej w T. Wielkim w Gdańsku, a przygotowanej przez Studio Muz. Dram. przy T. Wybrzeże. Na scenach T. Wybrzeże (Gdańsk, Gdynia, Sopot) pracował odtąd stale aż do końca sez. 1955/56; projektował tu b. dużo. Gościnnie współpracował m.in. z T. Ziemi Pomorskiej w To­runiu ("Sen nocy letniej", 1952), Operą Objazdową z siedzibą w Warszawie ("Janek", 1953 - na inaug. tej sceny; "Pajace", 1954) oraz z t. koszalińskim ("Chory z urojenia", 1955). W sez. 1955/56 rozpoczął współpracę z gdańską Operą Bałtycką i w pierwszej poł. 1956 zrealizował "Fausta" i "Damę pikową". Od sez. 1956/57 przeszedł na stałe do Opery Bałtyckiej, gdzie na etacie scenografa pozostawał do końca sez. 1966/67. Od 1958 stale współpracował też z T. Muzycznym w Gdyni (w 1957 i 1958 także z T. Powszechnym Woj. Gdańskiego). Od sez. 1967/68 przeszedł na etat T. Muzycznego w Gdyni, gdzie pozostał do końca sez. 1972/73; w sez. 1973/74 i 1974/75 nadal współpracował z t. muzycznymi Gdy­ni i Gdańska. W sez. 1975/76 ponownie był na stanowisku scenografa gdyńskiego T. Muzycznego; przygotował tu jeszcze scenografię "Skowronka" F. Le­hara, którego prem. odbyła się 29 II 1976, już po jego śmierci. Przez wiele lat współpracował z większością scen muz. w kraju, m.in. z Operą we Wrocławiu (1958), Operą w Poznaniu (1959, 1961), T. Muzycznym w Szczecinie (1963, 1968), Operą i Operetką w Byd­goszczy (1967), T. Wielkim w Łodzi (1968), Ope­retką w Lublinie (1968), Operetką Dolnośląską we Wrocławiu (1969). Związany gł. z Wybrzeżem, pra­cował pocz. w t. dram., później w operze i operetce. Według Z. Strzeleckiego, pierwsze jego prace z okresu socrealizmu, tworzone były wyraźnie "w duchu W. Daszewskiego": "czyste, jednolite, grafi­czne, chociaż bardziej ciężkie"; wg M. Szczepko­wskiej tworzył "dekoracje realistyczne, ale zawsze szlachetne w linii, przejrzyste, czyste w kolorze, wycyzelowane w szczególe. Na ich tle zawsze bar­dzo piękne w barwach, trafnie ubierające aktorów kostiumy". Prace w t. operowym były zdaniem Strze­leckiego swobodniejsze, oryginalne, "ale z niebez­piecznymi tendencjami do secesji, wężowatych linii, zakrętasów". Malarstwo kościelne, którym zajmował się, dało jego scenografii "zamiłowanie do rozma­chu, do monumentalności, szlachetnej teatralno­ści" oraz "wrażliwość na barwy, umiejętność wy­grania koloru na scenie w dekoracji i kostiumie" ( Szczepkowska). Do najważniejszych jego prac na­leżały w t. dram.: "Lato w Nohant" (1949), "Okno w lesie" (1949), "Świętoszek" (1951), "Fircyk w zalotach" (1951), w operze: "Faust" (1956) - wg Strzeleckiego scenografia "bardzo zwięzła, wygodna do grania i do zmian, dobrze skomponowana, stwarzająca wła­ściwą atmosferę", "Krakatuk" (1956), "Pajace" (1958), "Bal maskowy" (1959), "Tosca", "Aida" (1960), "Rigoletto" (1962), "Konrad Wallenrod" W. Żeleńskiego (1964), w balecie: "Ognisty ptak" (1957), "Dafnis i Chloe" (1958), w operetce: "Cnotliwa Zuzanna" (1960), "Cza­rujący Giulio" (1962), "Cygańska miłość" (1967). Był autorem sztuki teatr. "Kolumna Piotra". Bibl.: Almanach 1975/76; Jankowski, Misiorny; Strzelecki: Plastyka teatr.; Szczepkowska: 20 lat t. na Wybrzeżu (il.); Świtała; Życie Warsz. 1976 nr 4; Afisze i programy, IS PAN; Akta (tu fot.), ZASP. Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994