Nuna Wiśniarowska
WIŚNIAROWSKA Nuna, właśc. Genowefa, Eugenia W., zamężna Wawrzecka (10 XI 1889 Nowy Dwór - ok. 14 VI 1932 Warszawa), aktorka. Była córką Tomasza W. i Cecylii z Oleszyńskich. Ukończyła pensję, a następnie uczyła się gry aktorskiej u H. Leszczyńskiej. Na sez. 1909/10 została zaangażowana do T. Małego w Warszawie; debiutowała tu w komedii "Jej ojciec". W sez. 1910/11 i 1911/12 występowała w T. Polskim w Poznaniu (w 1911 także w T. Ludowym we Lwowie), od stycznia 1913 należała do zespołu T. Polskiego w Warszawie, w pierwszej poł. 1915 grała w zespole pod kier. A. Zelwerowicza w Petersburgu, w sez. 1915/16 znowu sporadycznie w T. Polskim w Warszawie, od kwietnia 1916 w warsz. t. Bi-Ba-Bo, w sez. 1918/19 w T. Polskim w Łodzi, a od wiosny 1919 w T. Polskim w Poznaniu. 7 VIII 1920 w Poznaniu wyszła za przemysłowca Stefana Wawrzeckiego i na pewien czas opuściła scenę. W sez. 1923/24 i 1924/25 występowała w T. Nowym w Poznaniu. Następnie wyjechała do Warszawy i zajęła się pracą lit. (napisała m.in. dwie sztuki). Zmarła na gruźlicę płuc. Role: Zosia ("Dziady"). Joas ("Sędziowie"), Salomea ("Sen srebrny Salomei"), Mańka ("Pan Damazy"), Aurelka ("Harde dusze"), Helena ("Wesele Fonsia"), Sonia (Zbrodnia i kara), Kornelia (Irydion), Idalia (Fantazy), Leonia ("Walka kobiet").
Bibl.: 75 lat T. Pol. w Poznaniu s. 388, 391, 393; Kur. warsz. 1920 nr 222, 1932 nr 163; Mika; Straus: Repertuar 1914-15, 1915-16.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
