Jerzy Sidorowicz
SIDOROWICZ Jerzy (20 XI 1925 Białystok - 29 III 1969 Łódź), śpiewak, aktor. Był synem Józefa S., robotnika, i Emilii z Borowskich, mężem Haliny z domu Guis. W 1938 zaczął naukę w gimn., po wybuchu II wojny świat. uczył się dalej na tajnych kompletach. W 1942-44 pracował w bazie aptecznej. W 1944 wystąpił w Białymstoku w przedstawieniu amatorskim. Do 1949 przebywał w ZSRR; był tam aktorem i asystentem reżysera w Centralnym T. Głównego Zarządu Północnych Kolei ZSRR, kształcąc się jednocześnie w Instytucie Teatr. przy tym teatrze. W 1949 wrócił do Polski i podjął studia wokalne w PWSM w Łodzi. Od 1 IV 1951 był w chórze łódz. Połączonych T. Muzycznych; od 1952 do końca życia był solistą operetki łódz., kolejno pn. T. Muzyczny (od 1953), Operetka (od 1956) i ponownie T. Muzyczny. Był niewysoki, miał okrągłą twarz i poczciwy wygląd. Jego tenorowy głos miał miłe, liryczne brzmienie, był świetnym wodewilistą. Obdarzony talentem aktorskim, scenicznym temperamentem i vis comica, tworzył wyborne postaci charakterystyczno-farsowe, z których do najlepszych należały: Coquelicot ("Madame Pompadour", 1954), Jancsi ("Wiktoria i jej huzar", 1955), Bosman ("Panna Wodna", 1960), Tymoteusz Tryl-Trylski ("Ja tu rządzę", 1962), rzeźbiarz Mustafa ("Can-Can", 1963), Menelaos ("Piękna Helena", 1965). Był "doskonały szczególnie w rolach nieporadnych amantów, sprytnych sekretarzy". Inne role: Beaubisson ("Bal w operze", 1959), Papa ("Rozkoszna dziewczyna", 1960), Tabarin ("Król włóczęgów", 1961), Misza ("Biała akacja", 1962), Profesor Robaczek ("Ptasznik z Tyrolu", 1963), Wachmistrz ("Ułani księcia Józefa", 1964), Delaqua ("Noc w Wenecji", 1966), Tscholl ("Domek trzech dziewcząt", 1967), Walerian Dudek ("Dziękuję ci, Ewo", 1968). W drugiej poł. 1. pięćdziesiątych stał się b. popularny. Występował często na antenie PR w tzw. lekkim repertuarze, śpiewał z Orkiestrą Mandolinistów E. Ciukszy, brał udział w estradowych programach "Wesołego autobusu". Prowadził, jako kabaretowy "nauczyciel śpiewu", lubiane w Łodzi "Spotkania z piosenką", organizowane przez red. "Expressu Ilustrowanego", pisał też teksty piosenek. Stopniowo, w związku z postępującą chorobą alkoholową, zaczął być obsadzany w rolach drugoplanowych i mało znaczących. Bibl.: Almanach 1968/69; 40 lat sceny operetkowej w Łodzi (il.); Express Ilustr. 1961 nr 17, 1962 nr 168 (stąd cyt.); Akta, T. Muzyczny Łódź; Akta (tu fot.), ZASP; Programy, IS PAN. Ikon.: Fot. - MTWarszawa. Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
