Osoby

Studiowała tkactwo na ASP, przeniosła się na wydział scenografii, dyplom robiła pod kierunkiem prof. Władysława Daszewskiego (1955). U niego w latach 1951–1958 odbywała asystenturę w warszawskim Teatrze Narodowym, gdzie następnie podjęła pracę jako etatowy scenograf na kolejne dwie dekady. Pracowała również w Teatrze im. S. Jaracza w Łodzi, Warszawskiej Operze Kameralnej i Teatrze Polskim w Warszawie. Debiutowała samodzielnie pełną scenografią do Uśmiechu Giocondy Huxleya w reż. Andrzeja Łapickiego w 1957. Od realizacji do Namiestnika Hochhutha z 1966 roku rozpoczęła długotrwałą współpracę z Kazimierzem Dejmkiem, z którym pracowała również za granicą – w Düsseldorfie, Belgradzie czy Berlinie Zachodnim.

Projekty tworzyła wychodząc od abstrakcji kolorystycznych, które dopiero na późniejszym etapie pracy przekształcała w kompozycje sceniczne. Chętnie korzystała z kontrastów kolorystycznych, chociażby wkładając w stonowaną przestrzeń o pastelowych barwach jaskrawe, zdecydowane w wyrazie kostiumy. Nie zamykała się na konkretny styl – realizowała zarówno kameralne, przestrzenne projekty oparte na ażurach, jak i monumentalne, zgeometryzowane formy ciężko grodzące przestrzeń sceny. Zawsze jednak uciekała od klasycznie rozumianego naturalizmu, nawet jeśli jej założenia były realistyczne; stawiała na surową oszczędność i funkcjonalność, ale i nasycenie projektu znaczeniami, chociażby przez jego skalę. Korzystała z dużych płaszczyzn o zdecydowanej fakturze (jak płyty trawionego metalu we wspomnianym Namiestniku), które spełniały rolę uniwersalnego tła, zależnego od reżyserii świateł, ale komentującego kondycję bohaterów spektaklu. Odwoływała się do ikonografii (np. mozaika z kościoła San Vitale w Rawennie, przedstawiająca zdradę Judasza była tłem sceny w Procesie przeciwko dziewięciu z Catonsville Berrigana z Düsseldorfu w reż. Dejmka). Ceniła sobie także aluzyjną lekkość i dowcip, włączając w projekty zabawne detale, prymitywistyczne zniekształcenia form w rodzaju zwieńczeń regałów z pałacowego wnętrza w formie miniaturowych tympanonów.

Za realizację do Ślubów panieńskich Fredry z 1985 roku otrzymała nagrodę na XI Opolskich Konfrontacjach Teatralnych. Ma na koncie scenograficzne wystawy indywidualne, m.in. w Polskim Ośrodku ITI w Warszawie (1961), w Klubie Międzynarodowej Prasy i Książki (1972), oraz udział w wystawach zbiorowych, wśród nich w wystawie „Polskie Dzieło plastyczne w XV-lecie PRL” w Warszawie (1962), dwukrotnie na Praskim Quadriennale (1961, 1971), wystawach Współczesnej Scenografii Polskiej (Oslo 1971, Tokio 1979).

Bibliografia

• B.O., [Jeszcze przed ukończeniem studiów scenograficznych...], „Teatr” 1974 nr 12-13.
• Łucja Kossakowska. Scenografia, katalog wystawy w KMPiK, Warszawa 1972.

Adam Karol Drozdowski