Kalendarium

Warszawa: debiut Marceliny Sembrich-Kochańskiej (1858–1935). Znana także jako Marcella Sembrich młoda artystka od roku miała już kontrakt w operze drezdeńskiej. W Warszawie dała dwa koncerty w Resursie Obywatelskiej (razem z wiolonczelistą Grützmacherem i pianistką Marią Krebs) i została entuzjastycznie przyjęta.

Ale perłą owych koncertów była pani Sembrich-Kochańska, śpiewaczka jakiej równej dawnośmy nie słyszeli. Głos śliczny, aksamitny, metoda wyborna, mechanizm wielki, skala ciekawa, bo sięgająca prawie do najwyższych nut sopranu i przy tym wykonanie pełne życia, świadczące o wybitnym wrodzonym talencie, wszystko to od razu chwyta za serce. Wielką muzykalność uwydatniała artystka i w drobnych pieśniach, a w wielkich ariach jaśniała taką brawurą, że publiczność oczarowana literalnie nie wiedziała co począć. Zaangażowana do teatru artystka występami swemi dowiodła, że i tam jest znakomitą, o czem zresztą nie można było wątpić, słysząc ją i wiedząc, że jest od roku śpiewaczką w Operze Drezdeńskiej. Dawno nie pamiętamy tak fantastycznych oklasków jak na tych przedstawieniach – pisał w „Tygodniku Powszechnym” Jan Kleczyński.

Była jedną z najsłynniejszych polskich śpiewaczek. Dzięki swemu pięknemu, doskonale wyszkolonemu sopranowi, znakomitej technice i wszechstronnemu repertuarowi odnosiła triumfy na scenach europejskich i amerykańskich. Wybitna przedstawicielka „bel canta”, najgroźniejsza rywalka Adeliny Patti, łączyła wirtuozostwo techniczne z głębią ekspresji. Ukoronowaniem jej kariery była praca w nowojorskiej Metropolitan Opera (1898–1909).