Dialog
Miesięcznik „Dialog” poświęcony jest dramaturgii współczesnej – teatralnej, filmowej, radiowej i telewizyjnej. Powstanie tego pisma niespełna pół roku przed dramatycznymi wydarzeniami w Poznaniu i kilka miesięcy przed październikiem 1956 – jak wspominała Danuta Żmij-Zielińska[1] – było przejawem liberalizacji polityki kulturalnej władz PRL w ramach tzw. „odwilży”. Z biegiem lat miesięcznik zyskał międzynarodowy prestiż, oddziaływując zwłaszcza w zależnych od ZSRR krajach Europy środkowo-wschodniej, gdzie był czytany jako główne źródło informacji o współczesnej dramaturgii zza żelaznej kurtyny.
„Dialog” został założony w 1956 roku przez Adama Tarna, dramatopisarza i tłumacza. Kiedy po wydarzeniach marcowych 1968 Tarn został zwolniony ze stanowiska, kierownictwo pisma objął Stanisław Stampf'l (1968–1971). Od 1972 roku redaktorem naczelnym został współzałożyciel „Dialogu” Konstanty Puzyna, który kierował miesięcznikiem do swej śmierci w 1989 roku. W latach 1989–1990 kierownictwo redakcji objął Jerzy Koenig, a od 1991 roku „Dialogiem” kieruje Jacek Sieradzki.
„Dialog” zajmuje wyjątkową pozycję na tle światowego piśmiennictwa teatralnego dzięki utrzymywanej od początku zasadzie publikowania w każdym numerze przynajmniej jednej polskiej sztuki lub scenariusza oraz starannie wyselekcjonowanych współczesnych sztuk zagranicznych – w ten sposób opublikowano blisko dwa tysiące utworów[2].
Podstawowym zadaniem pisma była i jest publikacja tekstów dramatycznych. W każdym numerze miesięcznika od prawie pięćdziesięciu lat ukazuje się co najmniej jedna polska sztuka lub scenariusz. Drukujemy także starannie wybrane tłumaczenia najciekawszych współczesnych sztuk obcojęzycznych. W sumie uzbierało się już prawie dwa tysiące dzieł dramatycznych, co jest, jak się zdaje, wynikiem bez precedensu w światowym piśmiennictwie teatralnym.