Jean Cau
(ur. 8 lipca 1925, Bram, Francja, zm. 18 czerwca 1993, Paryż, Francja)
Francuski prozaik, dramaturg, scenarzysta, dziennikarz; autor powieści, noweli, pamfletów, dramatów i tekstów piosenek. Po wojnie zamieszkał w Paryżu, w opanowanym duchem egzystencjalizmu Saint-Germain-des-Prés. Skończył filozofię; w latach 1947-56 był sekretarzem Jean-Paul Sartre'a. Zachował wtedy niezależność poglądów, będąc jednocześnie lojalnym współpracownikiem pisarza. W 1961 roku wydał "Litość Boga", za którą w tym samym roku został uhonorowany Nagrodą Goncourtów. Opublikował również "Monsieuer De Quichotte" (Don Kichot), "Une passion pour che Guevara"(1973), Les oreilles et la queue" (1972, Uszy i ogon), "L'agonie de la vielle" (Agonia starej), "La barbe et la rose" (Róża i broda), "Croquis de mémoire" (Zarys pamięci), "Le meurtre d'un enfant" (1965, Śmierć dziecka). Jean Cau jest też autorem dramatów, między innymi "Les yeux crevés" (Wyłupione oczy), wystawionego w Paryżu w 1968 roku z udziałem Alaina Delona.
Jako dziennikarz Jean Cau współpracował z "L'Express", "Le Figaro" i "Paris-Match". Pierre Benichou napisał o nim w "Le Nouvel Observateur", że jeśli dziennikarstwo jest sztuką, to Jean Cau zajmuje w niej takie miejsce jak Fracesco Goya w malarstwie. Cau jest także autorem i współautorem scenariuszy filmowych, między innymi "L'insoumis" (Nieokiełzany) Alaina Cavalier (1964), "Jeff" Jeana Hermana z Alainem Delonem (1969), "Borsalino" Jacquesa Deraya (1970) oraz "Don Juan ou si Don Juan était une femme" (Don Juan albo gdyby Don Juan był kobietą) Rogera Vadima (1973). W 1966 roku Jean Cau współpracował przy adaptacji "Zdobyczy" Zoli, na podstawie której powstał film "The Game Is Over" (Gra skończona) Rogera Vadima z Jane Fondą.
Cau lubił prowokować; krytycy określali jego styl jako gorzki i drapieżny. Był utalentowanym kronikarzem Paryża; w swoich książkach sportretował między innymi Jeana Geneta i André Malraux. Zafascynowany hiszpańską kulturą i mentalnością, a w szczególności corridą, w "Les oreilles et la queue" z pasją opisał taniec śmierci byka i torreadora. W 1992 roku ukazała się ostatnia książka Jeana Cau: "L'ivresse des intellectuels. Whisky, Pastis et Marxisme" (Odurzenie intelektualistów. Whisky, pastis, marksizm), w której sarkastycznie sportretował inteligencję lat czterdziestych i pięćdziesiątych, jej polityczne zaślepienie i obsesje.
Zmarł na raka mając sześćdziesiąt osiem lat.
