Arthur Honegger
Ur. 10 III 1892, Hawr. Zm. 27 XI 1955, Paryż.
Arthur Honegger był z pochodzenia Szwajcarem, lecz nazwisko jego związane jest całkowicie z współczesną muzyką francuską. Kształcił się w Hawrze, później w konserwatorium w Zurychu, następnie zaś uczęszczał do Konserwatorium Paryskiego, gdzie jego profesorami w zakresie kompozycji i orkiestracji byli C. M. Widor i V. d'Indy. W 1916 wraz z Milhaudem i innymi młodymi kompozytorami stworzył postępową grupę Les Nouveaux Jeunes - duchowym przywódcą grupy był Eryk Satie, a literackim apologetą Jean Cocteau. Częściowo spośród tych samych osób ukształtowała się ok. 1920 tzw. Grupa Sześciu; należeli do niej: Honegger, Milhaud, Poulenc, Auric, Durey i Germaine Tailleferre. Grupa ta szybko zyskała sobie międzynarodowy rozgłos, a głoszone przez nią hasła "nowej rzeczowości" - odwrotu od romantyzmu i nawiązania do najlepszych tradycji muzyki XVIII w. - znajdowały żywy oddźwięk w ówczesnym świecie muzycznym.
Honegger niedługo zresztą wytrwał w ścisłym związku z Grupą Sześciu. Jego wybitna indywidualność nie mieściła się w ramach nakreślonych ideałami Grupy. Rozpoczął samodzielne poszukiwania własnego języka muzycznego, starając się znaleźć dlań punkt oparcia w tradycjach różnych epok - od baroku aż po Wagnerowski neoromantyzm. Dążył, jak sam się kiedyś wyraził, do tworzenia muzyki prostej, nieskomplikowanej, a równocześnie ,,w wielkim stylu". Pragnął, aby jego twórczość była interesująca dla muzyków-fachowców, ale jednocześnie chciał uczynić ją zrozumiałą i dostępną najszerszym rzeszom społeczeństwa. Z takiej właśnie postawy twórczej zrodziło się oratorium sceniczne "Król Dawid", następnie "Judyta", "Antygona", "Amilon" i przede wszystkim "Joanna d'Arc na stosie". Obok dzieł oratoryjno-scenicznych pisał Honegger także balety, dzieła symfoniczne, kameralne, pieśni oraz solowe utwory instrumentalne. Szczególnie wielką sławę zyskał sobie jego utwór symfoniczny "Pacific 231" - kapitalne muzyczne odzwierciedlenie pędu lokomotywy. W późniejszym okresie twórczości Honeggera pogłębia się nastrój tragizmu (III Symfonia "Liturgiczna") wyczuwalny zresztą i w niektórych wcześniejszych jego utworach.
Źródło: Przewodnik Operowy Józef Kański, PWM 1997
