Wdówka wiecznie młoda?
"Wesoła wdówka" w reż. Henryka Konwińskiego w Operze Śląskiej w Bytomiu. W Dzienniku Zachodnim pisze (SB).
Operetłka "Wesoła Wdówka" miała bawić i bawiła, ale nie było słychać salw śmiechu w sobotni wieczór w Operze Śląskiej w Bytomiu. Było lekko i przyjemnie, czyli tak jak zapowiadał reżyser spektaklu, Henryk Konwiński.
Wystawiona po raz pierwszy na bytomskiej scenie znakomita operetka Franza Lehara, przyciągnęła do opery prawdziwe tłumy.
Akcja rozkręca się powoli i nabiera właściwych rumieńców i tempa dopiero w II i III akcie. Subtelna scenografia dobrze oddaje klimat, najpierw salonów poselstwa Pontevedry, a następnie paryskiego pałacyku i sali kabaretowej. Artyści dają z siebie dużo. Operetka stawia im wysoko poprzeczkę, wymaga szczególnych predyspozycji wokalnych i aktorskich.
Tym razem artyści nie tylko śpiewają, ale przede wszystkim grają i tańczą. Wszystkie te trzy elementy, taniec, śpiew i gra aktorska są proporcjonalnie dawkowane. Widz się nie męczy, ale z łatwością potrafi przewidzieć każdą intrygę i zwrot akcji, łącznie z banalnym w sumie happy endem. Dobry polski przekład czyni z dzieła Lehara dzieło ponadczasowe. Rysuje rzeczywistość, w której zawsze najważniejsza i dyktująca warunki jest siła pieniądza.
Niektóre postaci są karykaturalnie wręcz przerysowane, co nie wychodzi im na zdrowie. Naturalny wdzięk emanuje z Hanny Glawari, tytułowej wesołej wdówki, czyli Joanny Kściuczyk-Jędrusik. Równie dobrze ze swojej roli wywiązał się Mieczysław Błaszczyk, czyli uwodziciel Daniło.
Na plus operetki przemawia wyborna muzyka i olśniewające kostiumy, które zaprojektowała Zofia de Ines. Wspaniałe suknie dam i gryzetek przyciągały wzrok nie tylko panów. Bardzo dobrze tańczy balet i śpiewa chór. Na scenie nie ma tłoku, ale także pustej przestrzeni. Nad aktorami unosi się duch Lehara, ale już nieco przestarzały, wymagający lekkiego liftingu.
