Na szkle malowane
Najkrócej recenzując program świąteczny można powiedzieć, ze wszystkiego było w mm pod dostatkiem? różnego rodzaju muzyki, filmów, pozycji rozrywkowych, a przędę wszystkim programów o treściach religijnych, na temat męki Pańskiej i Zmartwychwstania, poczynając od widowiska pasyjnego w Kalwarii Zebrzydowskiej oraz transmisji z celebrowanej przez papieża w rzymskim Koloseum Drogi Krzyżowej.
Wyjątkowo duży udział miał w programie wielkanocnym Kraków. Wśród jego muzycznych pro pozycji znalazło się "Polskie Requiem" Krzysztofa Pendereckiego w inscenizacji Ryszarda Peryta, wystawione w grudniu ub. roku w Teatrze im. J. Słowackiego z okazji 60 urodzin kompozytora oraz także znane już telewidzom oratorium "Nieszpory Ludźmierskie", które Jan Kanty Pawluśkiewicz skomponował do psalmów Leszka Aleksandra Moczulskiego. W Krakowie które Jan Kanty Pawluśkiewicz skomponował do psalmów Leszka Aleksandra Moczulskiego. W Krakowie powstał spektakl dla dzieci "Mały Lord" wg. powieści Frances Hodgson Burnett - autorki światowych bestsellerów literatury dziecięcej i młodzieżowej, jak "Mała Księżniczka" i sfilmowany w USA przez Agnieszkę Holland "Tajemniczy ogród". Kraków przygotował na święta widowisko rozrywkowe pt. "Wielkie łowy" w cyklu "Spotkania z balladą" oraz nostalgiczny recital śpiewającego poety Leszka Długosza zatytułowany "Mój Kraków", czyli młodość, choć już nie ta". Z krakowskiego Teatru STU były retransmitowane benefisy Andrzeja Sikorowskiego i Zbigniewa Wodeckiego, z występami ich gości - popularnych piosenkarzy i aktorów. "Piwnica pod Baranami" dała koncert piosenek Henryka Warsa z przedwojennych polskich filmów i z repertuaru Hanki Ordonówny. Jeden z "piwniczan" - Leszek Wojtowicz - był bohaterem świątecznej edycji "Godziny szczerości". Krakowski bard nie tylko odpowiadał na pytania, lecz także śpiewał swoje piosenki, a wśród nich napisaną w 1980 r. "Moją litanię", która przyniosła mu sukces na opolskim festiwalu.
W poniedziałek telewizja pokazała dwa spektakle teatralne. W Jedynce - spektakl śpiewogry Ernesta Brylla i Katarzyny Gaertner "Na szkle malowane", którym w warszawskim Teatrze Powszechnym zadebiutowała jako reżyser Krystyna Janda. Jego mocno reklamowana w TV premiera odbyła się 2 lipca w zeszłym roku. Nie zdarza się, by cieszące się powodzeniem u publiczności przedstawienia żywoplanowych scen tak szybko trafiały do telewizji, gdzie zwykle kończy się ich żywot. Można więc sądzić, że "Na szkle malowane" w tej inscenizacji nie było sukcesem frekwencyjnym, mimo dobrej prasy. Przyznam się, że pierwsze dzieło reżyserskie Jandy oglądałam bez zachwytu. Spektakl w przekazie telewizyjnym nie zaiskrzył. Przepadła gdzieś poetycka baśniowość opowieści o narodzinach, miłości i śmierci legendarnego podhalańskiego zbójnika, wyparował z niej humor. Jest dla mnie zagadką, dlaczego grająca Anioła Janda przedstawiła go jako bosonogą chłopkę w zgrzebnym odzieniu, ze skrzydłami jakby skleconymi z kawałków drewnianego plota. N: tak wyglądają anioły w malowanych na szkle obrazach ludowych artystów.
Nasza okrutnie pazerna n dochody z reklam telewizja nie pozwoliła nam od nich w; począć choćby w dwa dni Świąt. Można było stracić apetyt na świąteczne przysmaki, oglądając wielokrotnie powtarzane reklamy mięsnej karmy dla psów i kotów. Według opinii K.T. Toeplitza "Bardzo zabawnie świadczy o m zależności naszych mediów fakt, że zarówno publiczna telewizji jak i publiczne radio, a więc instrumenty na pozór najbardziej niezależne z niezależnych nadają masowo reklamy komercyjne, co w krajach o trwalej tradycji niezależności mediów jest po prostu nie do pomyślenia i odbiorcy po to płacą abonament, aby ni zależna stacja publiczna by wolna od nacisków komercji, nas nie widzi się w tym sprzeczności i jest to dowodem grubej pomieszania pojęć". No właśnie.
Od siebie dodam, ze za dróg reklamy telewizyjne płacą ludzi kupujący, reklamowane w TV rzeczy, ponieważ koszt reklam jest wkalkulowany w ich cenę.
