Taka piękna żałoba
"Wesoła wdówka" w reż. Henryka Konwińskiego w Operze Śląskiej w Bytomiu. Pisze Marcin Mońka w Gazecie Wyborczej - Katowice.
Od światowej premiery "Wesołej wdówki" Franza Lehara mija w tym roku 100 lat. Spektakl nigdy wcześniej nie był jednak grany w Bytomiu. Zespołowi Opery Śląskiej potrzebny była chwila oddechu pomiędzy "poważnymi" operami. Reżyser, inscenizator i choreograf Henryk Konwiński wśród śląskich widzów ma już wypracowaną markę i najwyraźniej zna też ich oczekiwania. Zaproponował bardzo klasyczny, ale zarazem wysmakowany spektakl. Nie byłby sobą (czyli przede wszystkim choreografem), gdyby nie oczarował tańcem przede wszystkim w scenach zbiorowych.
"Wesoła wdówka" to historia bogatej wdowy Hanny Glawari (w tej roli wystąpiła Sabina Olbrich-Szafraniec), która przyjeżdża do Paryża, by się zabawić i wydać trochę grosza. Jej ziomkowie z księstwa Ponteverdo chcą ją jednak za wszelką cenę znów wydać za mąż. Jak to w bajce, wszystko oczywiście kończy się dobrze, a widzowie wspólnie z dwójką głównych bohaterów nucą przebój "Usta milczą, dusza śpiewa".
Bytomskie przedstawienie jest modelowym przykładem dobrze zrobionej operetki: ma dynamikę, odpowiednie tempo, śmieszy, a jednocześnie sprawia, że tęsknimy za życiem scenicznych bohaterów (wyższych sfer w świecie paryskich intryg). Na spektaklu można uczyć się operetkowego abecadła. Natomiast dla koneserów pozostają szczegóły: kostiumy oraz scenografia (delikatna, zwiewna i trafnie oddająca nastrój).
Panie na spektakl koniecznie powinny zabrać notatniki. Gdy nie ma się pomysłu na nową kreację, warto podpatrzyć bohaterki "Wesołej wdówki". Spektakl ma szansę stać się wielkim przebojem, a już sprzedano niemal wszystkie bilety na spektakle marcowe.
Na zdjęciu: Joanna Ksciuczyk-Jędrusik i Feliks Widera.
