Moderato cantabile
"Makbet" w reż. Leszka Mądzika w Teatrze im. Osterwy w Lublinie. Pisze Waldemar Sulisz w Dzienniku Wschodnim.
Moderato cantabile to ulubione powiedzenie Leszka Mądzika, scenografa i reżysera "Makbeta", którego artysta przygotował w Teatrze Osterwy. Oznacza - umiarkowanie i śpiewnie. Oznacza też, że do największych dramatów należy podchodzić z umiarkowaniem.
Życiową maksymę Mistrza, uznawanego za kontynuatora teatru Tadeusza Kantora i Józefa Szajny - widać w spektaklu, który Mądzik zrobił z Zofią de Ines. Jej kostiumy od lat towarzyszą największym polskim przedstawieniom.
Jaki jest Makbet "Mądzika"? Bardzo ascetyczny i oszczędny. Mądzik radykalnie przyciął tekst Szekspira. I namówił aktorów, żeby mówili go uważnie. Mało tego. Zredukował ruch sceniczny do minimum. Oba zabiegi zaowocowały uważnością po stronie widowni - o co w teatrze coraz trudniej.
Oszczędność poszła jeszcze dalej. Leszek Mądzik zredukował do minimum scenografię. I światło. Jeśli dodać do tego kostiumy w tonacji czerni - to oglądamy Makbeta jak na biało - czarnej fotografii. Tylko karmin sukni Lady Makbet na równi z jej szminką rozświetla ten monochromatyczny pejzaż.
Jak w tym pejzażu z morderstwem w tle wypadli aktorzy? Choć jeszcze uczyli się wchodzić w światło, to oszczędność zadana im przez Mądzika - zaowocowała ogołoceniem z repertuarowej rutyny, w którą wcześniej czy później każdy wpaść musi.
Wysmakowane aktorstwo Henryka Sobiecharta (Dunka, król Szkocji), skupiona, wtopiona w kostium i scenografię rola Jolanty Rychłowskiej (Lady Makbet), Jerzy Rogalski (Lekarz) niczym ze spektakli Szajny - to silne atuty spektaklu. A co z Makbetem? Na premierze Krzysztof dopiero wchodził w teatr Leszka Mądzika i w duecie z Rychłowską szukał dla siebie miejsca. W tym szukaniu było dużo pokory - i może to największy skarb tej roli.
Mądzik Makbeta jest oszczędny, umiarkowany, w tym umiarkowaniu śpiewny. Śpiewny, bo śpiewnie przepływają przed nami obrazy, słowa płyną przez rozum i drżeniem trafiają do serca.
