Krystyna Janda w Bagateli
W poniedziałek w teatrze Bagatela wystąpi Krystyna Janda w monodramie "Ucho, gardło, nóż", adaptacji powieści Vedrany Rudan. - Ten tekst mnie zachwycił - mówiła Krystyna Janda przed premierą w2005 r., inaugurującą działalność Teatru Polonia. - Nagle pierwszy raz mam przed sobą bohaterkę, która z bólu i z nieumiejętności przekreśla wszelkie zasady moralne i humanitarne. Działa jak terrorysta we własnym życiu. Jakby chciał wszystko zniszczyć, za karę, z bólu, z protestu.
Bohaterką książki Vedrany Rudan jest Tonka Babic, kobieta po pięćdziesiątce. Dręczona wspomnieniami wojny bałkańskiej leży w łóżku przy telewizorze z wyłączonym dźwiękiem i, pochłaniając kolejne tabliczki czekolady, opowiada swoje życie.
"Dla Jandy, która pół życia spędziła sama na scenie - w monodramach w "Shirley Valentine", "Maria Callas", "Mała Steinberg", "Kobieta zawiedziona"- dwie godziny intensywnej, publicznej psychoterapii to żaden problem.
Panuje absolutnie i niepodzielnie od pierwszych zdań, gdy oznajmia: "Gdybyście byli normalną publicznością, dawno byście wyszli. Ale to mój teatr i nikt nie wyjdzie, bo zamknęłam drzwi". Potargana, wymięta Janda wygląda jak ktoś, kto od wielu dni nie opuszczał kanapy, nie zmieniał ubrania, tylko nakładał na siebie kolejne warstwy drogich piżam. A jednak można się przyłapać na tym, że z zapartym tchem gapimy się na tę zaniedbaną, zapatrzoną tępo w telewizor kobietę. (...) Siła tekstu i sprawność aktorska Jandy sprawia, że godziny spędzone na tej wojnie nerwów wrzynają się w pamięć bardziej niż wojenny dokument o cyfrowej jakości dźwięku i obrazu. Spowiedź bezradnej, głupiej materialistki, byłej przemytniczki, fatalnej matki, to po prostu wojna odmitologizowana, przeżyta w pierwszej osobie. I gdy Janda w końcu włącza nam glos, dobiegające z telewizora jęki nie powodują współczucia, lecz wstyd. Bo czy przed chwilą się z nich nie śmialiśmy?" - pisała po premierze Joanna Derkaczew w "Gazecie Wyborczej".
