Jubileuszowe przedstawienie Madame Sans-Gene
Wiadomem jest, że w takim np. moskiewskiem teatrze Stanisławskiego 200 lub 300 przedstawień sztuki zrzędu nie były jeszcze rekordem, w teatrach paryskich tekturowy las zapuszcza korzenie w deski sceny a i w naszej Warszawie bitych 100 lub więcej przedstawień sztuki nie należy do rzadkości.
No, ale Toruń to nie Paryż, nie Moskwa, ani nie Warszawa. Tu, u nas 25 przedstawień sztuki w jednym sezonie (choćby i nie "zrzędu") to już wydarzenie nielada, "sensacja dnia".
Taką "sensacją" było wczorajsze przedstawienie panasarduowskiej "Madame Sans Gene", przedstawienie "jubileuszowe", 25-te! Jubileusz ten należycie uczcili - zarówno publiczność która przyszła, jak i aktorzy, którzy grali. Ale jak grali! Naprawdę "po jubileuszowemu"!
Atmosfera na widowni była "ciepła" jeszcze zanim kurtyna poszła w górę. Ba zawsze jest ciepło na widowni pełnej (wieczór "kuponowy" dla czytelników "Słowa"!) Ten "ciepły" nastrój stopniowo potęgował się i doszedł niemal do temperatury wrzenia, kiedy to piękna Kasia - Doree rzuca się na szyję dzielnemu sierż. Lefebvre, porwana jego szlachetnością lub kiedy marszałkowa Lefebvra - Doree przypomina królowej neapolitańskiej, te czasy, kiedy taż królowa "koszuli nie miała". Bo ta praczka - markietanka - księżna nietylko z woli autora sztuki ale także dzięki wspaniałej kreacji p. Doree jest "osią" dookoła której wszystko się tam obraca i na której spoczywają oczy i skupiona jest uwaga publiczności. Nie wiara, czy wpłynęła na to atmosfera "jubileuszowa", dość, ze p. Doree, jako "madame - sans - gene" przeszła samą siebie, wywołując często grzmoty oklasków przy podniesionej kurtynie. A po drugim akcie długo trwały owacje grzmią oklaski a scenę zalewa powódź kwiatów. Jest nawet kosz, ozdobiony cyfrą 25! Jubileusz!
Zaiste był to piękny wieczór, który widzom dostarczył tyle serdecznych wzruszeń, ile radosnego uniesienia doznali kochani nasi aktorzy, na widok pełnej widowni.
